Abramik Tadeusz Izydor

Urodził się 10 maja 1899 r. w Przemyślu. Syn Piotra i Józefy (Marii?) z Kochalskich.

Ukończył cztery klasy gimnazjum oraz szkołę handlową.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. W stopniu st. szer. od 7 lutego 1916 do 7 maja 1917 r. w 4 pp LP, a następnie jako uł. do 15 września służył w 1 puł LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach wcielony do armii austro-węgierskiej. Od 15 września 1917 do 7 listopada 1918 r. był żołnierzem 5 psk.

Po 1918 r. w WP. Od 3 grudnia 1918 r. w składzie 6 komp. 37 pp jako dowódca sekcji brał udział w walkach z Ukraińcami (do 15 sierpnia 1919 r.), a potem (do 15 października 1920 r.) z bolszewikami. Uzyskał stopień sierż., był dowódcą plut.

30 maja 1921 r. odkomenderowany na kurs gospodarczy do Poznania, po jego ukończeniu 30 sierpnia przydzielony jako podoficer gospodarczy do 1 komp. 37 pp. Już 18 października przydzielony do Okręgowego Zakładu Gospodarczego IV w Łodzi, 25 listopada został zdemobilizowany.

29 sierpnia 1923 r. przyjęty z rezerwy jako uczeń do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. Po jej ukończeniu z dniem 15 lipca 1925 r. został mianowany ppor. piech. Awansowany 15 lipca 1927 r. na por. piech., służył w 63 pp (1928) i 49 pp (1932, 1935). 1 stycznia 1935 r. otrzymał stopień kpt. piech. Od września 1937 r. dowódca 3 komp. baonu KOP „Dederkały”.

Podczas kampanii 1939 r. dowodził improwizowanym baonem PW, wchodzącym w skład grupy „Dniestr”. Po agresji sowieckiej 18 września przekroczył granicę Rumunii. Przedostał się do Francji, gdzie został powołany do służby czynnej. W 1940 r. dowodził 7 komp. ppanc., pozostającą przy francuskiej 53 DP.

Dalsze jego losy są nieznane.

Zmarł po 1945 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.