Urodziła się 11 kwietnia 1890 r. w Pabianicach. Córka Władysława, robotnika, i Nepomuceny z Michalskich.
Ukończyła 3 klasy szkoły elementarnej, następnie podjęła pracę jako tkaczka w fabryce „Krusche i Ender” w Pabianicach. Pod koniec 1905 r. wstąpiła do PPS przyjmując pseudonim „Ewa”. Zajmowała się przewożeniem nielegalnej literatury i broni na terenie guberni piotrkowskiej. Następnie w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Aresztowana 16 kwietnia 1911 r. w Pabianicach. Była przez osiem miesięcy więziona w Łodzi, po czym skazana na dwa lata zesłania do guberni wiackiej. W listopadzie 1913 r. amnestionowana.
W czasie I wojny światowej mieszkała w Mińsku Mazowieckim. W 1915 r. ukończyła trzymiesięczny kurs dla wychowawczyń przedszkoli, następnie podjęła pracę w zawodzie. Zapewne w 1919 r. powróciła do Pabianic.
Pracowała jako ochroniarka. W latach 1924–1937 działała w tamtejszej organizacji Niezależnej Socjalistycznej Partii Pracy, potem była członkiem PPS. Należała do Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych.
Po zakończeniu II wojny światowej należała do Polskiej Partii Socjalistycznej, od grudnia 1948 r. do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należała także do ZBoWiD. W roku 1952 przeszła na emeryturę. Od roku 1957 pobierała rentę dla zasłużonych. Od roku 1965 mieszkała w Szczecinie. Zmarła 19 października 1971 r.
Dwukrotnie zamężna; od listopada 1919 r. z Janem Abramowskim (1898–1920), po jego śmierci, od roku 1930 z Pawłem Łaskim (1875–1937), syn – Zdzisław.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymała order Odrodzenia Polski 5 kl.
W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938. Słownik biograficzny t. 1, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; B. Gadomski, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. I, Warszawa 1985; S. Martynowski, Polska bojowa, Łódź 1937; „Monitor Polski” 1938, nr 64.