Urodził się 12 września 1897 r. w Stanisławowie. Syn Eustachego i Jadwigi z Meyerów.
Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 2 pap.
Od 1921 r. w 3 pap leg. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. art., sprawował funkcje oficera łączności, dowódcy baterii i adiutanta pułku. Od 1928 r. w dowództwie 2 Grupy Artylerii. Po 1932 r. przeniesiony do 2 pac, dowodził baterią. Awansowany 1 stycznia 1934 r. na mjr. art., wiosną 1939 r. zajmował stanowisko kwatermistrza 2 pac.
Podczas kampanii 1939 r. dowodził II dyonem tego pułku. W składzie improwizowanej 13 BP walczył na Lubelszczyźnie. Zapewne w końcu września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.