Bojownikom niepodległości

Adam Eugeniusz Falimirski

(1899–1962)

Urodził się 9 maja 1899 r. we Lwowie. Syn Wilhelma i Marii z Rotterów.

W czasie I wojny światowej w POW.

Po 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, w 1923 r. służył w 5 psp. Przeniesiony do artylerii, w 1924 r. był oficerem 1 pag. Następnie (1928) w 27 pap i w 6 pac (1932). Działacz sportowy; w 1937 r. kierownik sekcji bokserskiej klubu „Pogoń” Lwów.

Przeniesiony do służby administracyjnej, 19 marca 1938 r. awansował na kpt. adm. Od tego też roku przebywał na kursie w Szkole Uzbrojenia. W sierpniu 1939 r. został szefem uzbrojenia 55 DP rez.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny. Uwolniony podjął służbę w II Korpusie Polskim we Włoszech. Był oficerem 5 pal, awansował na mjr. art.

Po demobilizacji mieszkał w Wlk. Brytanii.

Zmarł 16 marca 1962 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Gunnersbury.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Krystyną N.

Źródła

K. Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Kraków 1995; „Monitor Polski” nr 27/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.