Urodził się 5 września 1895 r. w Chodorowie pow. Bóbrka. Syn Władysława i Marii z Potów.
Uczył się w Gimnazjum Klasycznym św. Anny w Brzeżanach (do 1911 r.) i w VIII gimnazjum we Lwowie, w którym w 1914 r. uzyskał maturę.
Przez rok należał do Związku Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od 15 lipca 1915 r. w Legionach Polskich. W stopniu kpr. był żołnierzem 4 komp. 6 pp LP. W jej składzie 12 września wyruszył na front. Brał udział w walkach na Wołyniu. Ranny 3 sierpnia 1916 r. pod Rudką Miryńską. W okresie kryzysu przysięgowego w Legionach we wrześniu 1917 r. jako jeden z przywódców „buntu” został aresztowany przez władze austriackie i osadzony w więzieniu w Przemyślu.
Zwolniony, 22 listopada został wcielony do armii austro-węgierskiej, w której służył do 1 listopada 1918 r.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W stopniu ppor. piech. dowodził plut. 10 komp. 6 pp leg. W czasie ofensywy kijowskiej ranny 10 maja 1920 r.
Dnia 11.V [właściwie 10] podczas atakowania wsi Pogrjeby [Pohreby] jako d-ca plutonu 10/6 pp. Legj. prowadził okrążający atak na przeważającego nieprz. Po zajęciu Pogrjebów nieprzyjaciel usiłował za wszelką cenę słabą załogę broniącą się na Płn.-Wsch. krańcu wsi – równocześnie obchodząc wieś ze strony wschodniej. Ppor. Eustachiewicz rzuca się z brawurą z kilkunastu żołnierzami do kontrataku, wypiera ze wsi silniejszego nieprzyjaciela – lecz w tymże czasie pada dwukrotnie ranny [z wniosku mjr. Bolesława Popowicza na order Virtuti Militari].
Podczas działań odwrotowych z Ukrainy został ranny 25 czerwca pod Pergą. Po wojnie przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż został zatrzymany w służbie czynnej (kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.).
Służył w 6 pp leg (1923, 1924). Przemianowany na oficera służby stałej (kpt. piech. z 1 lipca 1919 r.), był żołnierzem 49 pp (1928). Awansowany 1 stycznia 1929 r. na mjr. piech., co najmniej od 1930 r. służył w 68 pp. Był dowódcą baonu, a od października 1931 do grudnia 1932 r. kwatermistrzem pułku. Następnie kwatermistrz 72 pp. 19 marca 1938 r. awansował na ppłk. piech. Od 1938 r. był zastępcą dowódcy 34 pp.
Członek Związku Legionistów Polskich. Był m.in. przewodniczącym zarządu Koła Miejscowego 6 pp LP w Radomiu.
W czasie kampanii 1939 r. służył w Ośrodku Zapasowym 9 DP. Dowodził pozostałościami 34 pp. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez okres wojny m.in. w oflagu VII A w Murnau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez oddziały amerykańskie.
Powrócił do Polski.
Zmarł 25 sierpnia 1973 r. i został pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu pole 4.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty, miał syna Stanisława (22 VII 1928-19 IV 2016).
CAW, I.482.31-2264; Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego t. I: Tradycja, Warszawa 1939; „Monitor Polski” 1931, nr 132; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum VIII. we Lwowie, za rok szkolny 1914, Lwów 1914; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; S. Wiszniewski, Brzeżańczycy przy odbudowie państwa polskiego od 1831 do 1920 r., Lwów 1938.