Adam Hoszowski

Urodził się 3 listopada 1890 r. w Knihininiu koło Stanisławowa. Syn Władysława i Ireny.
Ukończył I Wyższą Szkołę Realną we Lwowie (1910 r.) oraz studia politechniczne, uzyskując dyplom inżyniera.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (22 września) w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP, a potem w 1 part LP. Był ranny.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Uzyskał stopień plut. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt, skąd został przeniesiony do szpitala w Żurawicy. Jako niezdolny do służby eojskowej inwalida zwolniony, zamieszkał w Borysławiu. Zorganizował kółko b. legionistów.
Uczestnik obrony Borysławia przeciwko Ukraińcom (2-9 listopada 1918). Był adiutantem w komendzie miasta. Po opuszczeniu Borysławia przez Polaków organizował POW pod okupacją ukraińską.
W niepodległej Polsce pod koniec lat 20. był dyrektorem kopalni nafty w Borysławiu, zaś lat 30. kierownikiem kopalni nafty „Pollon” w Dolinie.
Członek Zw. Lrgionistów Polskich.
Podczas II wojny światowej w 1943 r. jako pracownik firmy Karpacka Nafta, S.A. we Lwowie, był kierownikiem sekcji w zakładzie w Borysławiu.
Od 15 września1945 do 31 marca 1949 r. pracownik sanockiego Kopalnictwa Naftowego.
W latach 60. twórca i współzałożyciel Muzeum Przemysłu Naftowego im. I. Łukasiewicza w Bóbrce, pierwszego w Europie skansenu naftowego.
Działacz Stow. Naukowo-Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Naftowego w Polsce.
Zmarł 4 grudnia 1975 r. w Sanoku. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Centralnym.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl., złoty i srebrny Krzyż Zasługi.
Był żonaty.