Adam Jan Lewicki

Urodził się 24 grudnia 1895 r. we Lwowie. Syn Antoniego i Balbiny.

Ukończył IV gimnazjum klasyczne we Lwowie (1914 r.).

Członek Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej od 26 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył m.in. w baonie uzupełniającym nr 2, a potem w 8 komp. 4 pp LP. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu.

Po 1918 r. w WP. Aż do 1930 r. służył w 4 pp leg. Był dowódcą komp., adiutantem pułku i dowódcą I baonu. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., 1 stycznia 1928 r. awansował na mjr. piech. Wiosną 1930 r. odbył staż w 2 pal leg. Od listopada 1930 do października 1932 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu szkoły od 1 listopada 1932 r. w Dep. Piechoty MSWojsk. Od czerwca 1934 r. dowodził baonem 74 pp. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na ppłk. dypl. piech., 4 lipca mianowany zastępcą dowódcy 2 psp oraz p.o. dowódcy 2 psp. Od 1936 r. zajmował stanowisko kierownika przedmiotu taktyki i broni połączonych Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od wiosny 1939 r. oficer do zleceń dowódcy Armii „Poznań”.

W czasie kampanii 1939 r. w II rzucie sztabu Armii „Poznań”. Po kapitulacjizałogi Warszawy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach X B w Nienburg, X A/Z w Itzehoe, X A w Sandbostel, X C w Lubece i VI B w Dössel. Uwolniony w 1945 r.

W końcu roku powrócił do Polski i podjął służbę w LWP. Do 1946 r. był oficerem w Dep. Piechoty i Kawalerii MON. Następnie w rezerwie.

Od 1946 do 1960 r. pracował w handlu zagranicznym. Czynny w środowisku legionistów i peowiaków w Warszawie.

Zmarł 31 stycznia 1975 r. w Rembertowie (obecnie część Warszawy).

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.