Adam Lisiewicz

Urodził się 26 września 1889 r. we Lwowie. Syn Aleksandra (zob.) i Matyldy z Radziszewskich (zob.). Brat Jerzego Bronisława (zob.).

Ukończył Wydz. Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując doktorat. Należał do organizacji Polska Młodzież Narodowo-Bezpartyjna.

W okresie od 23 kwietnia 1913 do 4 lipca 1914 r. pracował jako kndydat adwokacki.

W czasie I wojny światowejod 6 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich.  Służył w komp. saperów 1 pp LP. Ranny w czasie bitwy pod Laskami (22-26 października). Następnie w biurze prezydialnym Dep. Wojskowego NKN. Wiosną 1915 r. przeszedł do baonu uzupełniającego kpt. Andrzeja Galicy. 5 maja 1915 r. mianowany chor. piech. Po wcieleniu baonu do tworzonego 4 pp LP (11 maja) przeniesiony do baonu uzupełniającego nr 3. W okresie od 6 do 15 lipca dowodził w nim 3 komp. 28 lipca przydzielony do 6 pp LP, od tego dnia do 31 lipca był dowódcą 9, a później 11 komp. 9 sierpnia awansował na ppor. piech. 12 września wyruszył na front. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej, w czasie której 26 października 1915 r. został ranny w bitwie pod Kuklami. Awansowany 11 listopada na por. piech., przejściowo dowodził swoim baonem.

Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął pracę w MSZ. Od 15 grudnia 1918 do 20 kwietnia 1920 r. był referentem w referacie ds. opieki nad jeńcami i robotnikami w wydz. administracyjno-ekonomicznym, po czym do 31 sierpnia wicekonsulem i kierownikiem wicekonsulatu w Warnie. Następnie (1 września 1920-1 lutego 1921) referent w MSZ.

Zweryfikowany jako mjr rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Wysłany na placówkę, do 1 września 1923 r. pracował jako wicekonsul w Konsulacie Honorowym w Brukseli, po czym zajmował stanowisko kierownika wydz. konsularnego i poselskiego RP w Kopenhadze (1 września 1923-1 lutego 1924). 20 grudnia 1923 r. został tytularnym konsulem. Przeniesiony do konsulatu w Essen, pracował tam do 1 grudnia 1926, potem był radcą emigracyjnym w ambasadzie polskiej w Paryżu (do 31 maja 1928).

Powróciwszy do kraju, objął funkcję szefa kancelarii cywilnej prezydenta Ignacego Mościckiego (31 maja 1928-1 czerwca 1931, początkowo jako p.o.). 1 czerwca 1931 r. został konsulem generalnym w Monachium (od 8 czerwca jako tytularny poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny). Pracował tam do 1 lutego 1937 r.

Był pierwszym wiceprezesem Rady Organizacyjnej Polaków z Zagranicy, położył wielkie zasługi dla sprawy łączności Polonii z Polską.

Po wybuchu wojny w grudniu 1939 r. przybył do Paryża. Od 1 lutego 1940 do 1942 r. sprawował funkcję konsula generalnego w Marsylii. Następnie w Wlk. Brytanii. Przydzielony do konsulatu w Londynie, a później do centrali MSZ. W randze ministra sprawował funkcję zastępcy kierownika działu ogólnego ministerstwa.

Po cofnięciu uznania dla rządu RP (5 lipca 1945) pozostał w Londynie. Działał w środowisku b. pracowników MSZ i w Instytucie Badania Spraw Międzynarodowych.

Zmarł 21 kwietnia 1948 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu St. Mary’s kwat. XP.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4(?) kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, bułgarskim orderem Narodowej Zasługi 1 kl., fińskim orderem Białej Róży 2 kl., francuską Legią Honorową 4 kl., hiszpańskim orderem Karola III 2 kl. i węgierskim Krzyżem Zasługi 2 kl.

Opublikował: Bitwa pod Jabłonką, w: Rok bojów na Polesiu 1915-1916, Warszawa 1917.

Żonaty, miał synów.