Adam Litwiński

Urodził się 22 grudnia 1893 r. w Lublinie. Syn Tomasza, elektrotechnika, i Konstancji z Wieczorkiewiczów.

Ukończył szkołę  handlową w rodzinnym mieście, uzyskując maturę.

Od 16. roku życia łącznik i kurier w PPS.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w POW. Od 2 listopada 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 6 szw. 2 puł LP. Ranny w sierpniu 1916 r. pod Rudką Miryńską. Od 6 września w oddziale sztabowym pułku. W 1917 r. awansował na kpr.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r. w Polskiej Sile Zbrojnej. Przebywał na kursie wyszkolenia kawalerii w Mińsku Mazowieckim.

Od listopada 1918 do lutego 1919 r. przebywał na urlopie zdrowotnym. Uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków na terenie Lubelszczyzny. Od 1 lutego 1919 r. w 23 pp. Mianowany ppor. piech., dowodził 9 komp. Brał udział w walkach z bolszewikami, podczas których został ranny pod Stelmachowem (15 maja 1920 r.) oraz ciężko ranny pod Murczycami (23 lipca).

Po zakończeniu wojny pełnił służbę w 23 pp. Był dowódcą komp. w III baonie. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., dowodził komp. sztabową (oddziałem sztabowym) DOK nr II w Lublinie (1923, 1924). Awansowany 1 stycznia 1927 r. na kpt. piech., został dowódcą komp. w I baonie 8 pp leg. Od 1928 r. dowódca komp. 8 baonu KOP „Stołpce”, a potem w 27 baonie KOP „Snów”. W lipcu 1935 r. zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu. 16 listopada 1935 r. delegowany na kurs specjalny dla oficerów WP, przechodzących do służby w Policji Państwowej, po czym przeniesiony w WP w stan spoczynku.

W stopniu komisarza był komendantem policji w Kaliszu. W 1936 r. awansował na nadkomisarza.

Podczas kampanii 1939 r. dowodził oddziałem policyjnym.

Poległ 13 września 1939 r. w Bełżcu i tam został pochowany.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Ireną z Bołdoków Dąbkowską, małżeństwo to było bezpotomne; posiadał pasierba Andrzeja, syna Zygmunta Dąbkowskiego (zob.).