Adolf Antoni Juzof

Urodził się 19 maja 1899 r. w Cieszynie. Syn Jana, rolnika, i Zuzanny z d. Gembala.

W czasie I wojny światowej od 10 marca 1917 r. w armii austro-węgierskiej. Służył w 2 pstrz tyrolskich. Od maja do września kształcił się w szkole oficrów rezerwy. Od listopada 1917 do 30 października 1918 r. w szeregach baonu szturmowego 56 pp walczył na froncie włoskim.

Od 3 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w III baonie 10 pp. Od stycznia do listopada 1919 r. brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami.

Dnia 12 stycznia 1919 przy ataku na wieś Kiernicę (pod Gródkiem Jagiellońskim)rzucił się pierwszy ze swoim plutonem wśród gradu kul kar. masz. na nieprzyjaciela, porwał całą linję do ataku i zdobył jeden karab. masz.

Dnia 17. lutego podczas ataku ukraińskiego na Lubień Mały (pod Gródkiem Jagiellońskim) podsunął się z narażeniem życia pod linję nieprzyjacielską zdobywając jeden „lewis” [rkm – przyp. aut.].

Dnia 7 marca wysłany z silną patrolą celem urządzenia na przedpolu zasadzki na codziennie nas niepokojący patrol nieprzyjacielski, zadał Ukraińcom wielkie straty w rannych i zabitych biorąc 3 jeńców.

W nocy z dnia 13 na 14 maja, przed akcją ofensywną, wysłany z patrolą, celem zbadania sytuacji nieprzyjacielskiej i wzięcia jeńców wdarł się między placówki nieprzyjacielskie i zabrał dwóch jeńców.

Odkomenderowany do prac plebiscytowych na Śląsku Cieszyńskim, należał do Tajnej Organizacji Wojskowej ps. „Jarosz”, „Juchnicki”. 1 stycznia 1921 r. awansował na por. piech.

Służył w 35 pp, zaś od kwietnia 1925 r. w baonie KOP „Łużki”. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na kpt. piech., od kwietnia 1930 r. w 4 psp. W 1934 r. ukończył kurs doskonalący w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Działacz na rzecz przyłączenia części Śląska Cieszyńskiego (Zaolzia) do Polski (1938 r.) ps. „Jarosz”, „Juchnicki”. Dowodził komp. w Legionie Zaolziańskim. Następnie ponownie w 4 psp. Wiosną 1939 r. dowodził 6 komp. Od maja dowódca Krotoszyńskiego baonu ON.

Na jego czele brał udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Ciężko ranny 18 września, dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu VII A w Murnau. Uwolniony 30 kwietnia 1945 r., powrócił do Polski.

Szykanowany przez władze komunistyczne, miał problemy z przyjęciem do pracy. Ostatecznie zatrudniony w PZU, od 1952 r. utrzymywał się z pracy na roli.

Zmarł 20 maja 1956 r. w Cieszynie i został pochowany na cmentarzu w Cieszynie-Pastwiskach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty, miał troje dzieci.