Bojownikom niepodległości

Adolf Heidrich

(1899-1983)

Urodził się 10 listopada 1899 r. w Żyrardowie. Syn Augusta i Agnieszki z Tyzlerów. Zięć Aleksandra Osińskiego (zob.).
W latach 1907-1913 uczyl się w szkole elementarnej w Żyrardowie. Po jej ukończeniu przez pół roku kształcił się w szkole rosyjskiej, po czym przeniósł się do Szkoły Technicznej B. Zielowskiego i tam uczył się do grudnia 1914 r.
Ewakuowany w styczniu 1915 r. z rodziną do Moskwy, podjął pracę w firmie „Elibor” Sp. Akc. Handlowo-Przemysłowa Ł.J. Borkowski. Pracował tam przez okres półtora roku.
7 lutego 1916 r. wstąpił do 1 Moskiewskiej Drużyny Skautów działającej przy Szkole Realnej Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. We wrześniu 1916 r. podjął naukę w tej szkole. W marcu 1918 r. został członkiem Harcerskiego Kierownictwa Miejscowego w Moskwie oraz komendantm Domu Harcerskiego. Współpracował w akcji ukrywania żołnierzy polskich z rozbitych korpusów wschodnich, przedzierających się na Murmań. W okresie od 19 czerwca do 23 lipca 1918 r. uczestniczył w harcerskim kursie instruktorskim pod Kijowem. Po jego ukończeniu 28 lipca mianowany instruktorem Harcerstwa Polskiego na Rusi i w Rosji. 3 października powrócił do kraju.
Podjął naukę w Szkole Męskiej Rady Głównej Opiekuńczej. Jednocześnie przydzielony został do 20 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. F. Pększyca-Grudzińskiego. Był jednym z kierowników Pogotowia Młodzieży w swojej szkole. Na czele tej drużyny uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie (10-11 listopada). Następnie od 15 grudnia drużynowy 20 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. A. Małkowskiego. Był twórcą i redaktorem pisma „Dwudziestka”. W czerwcu 1920 r. uzyskał maturę.
19 lipca 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP. Służył w komp. sztabowej 21 pp, uzyskując stopień sierż. Po zakończeniu walk z bolszewikami w grudniu przeniesiony do rezerwy.
W latach 1920-1922 studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i jednocześnie na Wydz. Ekonomicznym Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie. Następnie przeniósł się do Szkoły Głównej Handlowej, którą ukończył w 1925 r., zaś dyplom uzyskał jesienią 1926 r.
W marcu 1921 r., na Walnym Zjeździe Oddziału Warszawskiego ZHP został mianowany przybocznym Chorągwi Warszawskiej, skąd w maju przeniesiono go do Naczelnictwa ZHP. W czerwcu mianowany p.o. kierownika Działu Inspekcyjno-Organizacyjnego Głównej Kwatery Męskiej. Od 1 stycznia 1924 r. w zastępstwie, a od 27 kwietnia tego roku rzeczywisty Naczelnik Głównej Kwatery Męskiej. Równocześnie kierownik wydz. ogólnego. Był współorganizatorem I Zlotu Narodowego i brał udział w przygotowaniu drużyny pod jego komendą na II Międzynarodowy Zlot Skautów w Danii (1924). 24 października 1925 r. mianowany harcmistrzem i z tym też dniem urlopowany na czas służby wojskowej (lipiec 1925-kwiecień 1926). Z dniem 1 stycznia 1930 r. mianowany ppor. rez. piech. W 1929 r. przeniesiony do kategorii członków współdziałających z ZHP.
W marcu 1927 r. powrócił do pracy w firmie „Elibor”. Był tam księgowym. W maju 1928 r. objął stanowisko kierownika sekcji analizy rynku w „General Motors” w Polsce. Pracował jako księgowy oraz kierownik biura w spółce akcyjnej „Goodyear” w Warszawie (1931-1932). W styczniu 1934 r. został dyrektorem fabryki „Norblin, Bracia Buch i T. Werner” w Głownie koło Łowicza. Pracował tam do lutego 1940 r.
Podczas II wojny światowej od lutego 1940 r. pracował w centrali „Norblina” w Warszawie. Jednocześnie brał udział w działalności konspiracyjnej. W grudniu 1941 r. został przewodniczącym sekcji kontroli Delegatury Rządu na Kraj ps. „Osiński”. W maju 1942 r. mianowany pierwszym zastępcą dyrektora.
Po wojnie od października 1945 do września 1946 r. pracował jako dyrektor administracyjny Zakładów H. Cegielskiego w Poznaniu. Następnie naczelnik wydz. organizacji w Centralnym Zarządzie Przemysłu Metalowego w Warszawie, a od września 1947 r. dyrektor Tow. Naukowego Organizacji i Kierownictwa. Był jednym z pierwszych w kraju specjalistów od zarządzania dużymi zakładami przemysłowymi. 11 grudnia 1947 r. otrzymał dyplom Szkoły Głównej Handlowej, a 30 czerwca 1949 r. tytuł magistra nauk ekonomicznych.
3 marca 1950 r. aresztowany przez funkcjonariuszy MBP, został uwięziony w areszcie przy ul. Koszykowej w Warszawie. Skazany przez tamtejszy Wojskowy Sąd Rejonowy na karę siedmiu lat więzienia za pracę w delegaturze rządu londyńskiego w charakterze zastępcy kierownika biura kontoli (NIK) w okresie po wyzwoleniu do sierpnia 1945 r.
Jednocześnie skonfiskowano jego majątek, a rodzinę pozbawiono mieszkania. Zwolniony z więzienia w grudniu 1954 r., w lipcu 1957 r. został zrehabilitowany.
Powrócił wówczas do pracy zawodowej i naukowej. Opublikował kilkadziesiąt artykułów z zakresu teorii organizacji i zarządzania zakładami przemysłowymi. Współautor Encyklopedii Współczesnej (1958), Małej encyklopedii powszechnej (1959) i Małej encyklopedii ekonomicznej (1961).
W 1966 r. na Wydz. Przemysłu Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Katowicach uzyskał doktorat.
Zmarł 30 kwietnia 1983 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Wawrzyszewie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty (od 1926 r.) z Zofią Osińską.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 64/1937
Źródła

M. Miszczuk, Naczelnik. Adolf Zbigniew Heidrich (1899-1983). Biografia harcerska, Warszawa 2013; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerski rezerw 1934.