Adolf Łojkiewicz

Urodził się 8 stycznia 1895 r. w Buciłach pow. Szczuczyn. Syn Wincentego, robotnika kolejowego, i Ludwiki z Wyszyńskich.

W latach 1905-1908 uczył się w tajnej ochronce polskiej w Wilnie, a od 1914 r. w II szkole miejskiej.

W czasie I wojny światowej od 1915 r. w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerską w Peterhofie, uzyskując stopień chor. piech. Brał udział w walkach z Niemcami. W 1916 r. awansował na ppor. piecch.

W styczniu 1918 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji. Po jego demobilizacji latem tego roku powrócił do kraju.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 3 pstrz wlkp (potem: 57 pp). Jako dowódca komp. (od marca 1919 r.) od lipca tego roku brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Ranny 4 i 31 lipca 1920 r.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był dowódcą pociągu pancernego i w zastępstwie dowódcą baonu 57 pp. Następnie oficer Wojskowego Sądu Rejonowego w Poznaniu. Od 1 stycznia 1924 do 1 września 1925 r. referent w Komendzie Obozu Warownego „Poznań”. W 1923 r. zdał maturę na kursach dla wojskowych w Wilnie, po czym w 1926 r. podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, w 1928 r. uzyskując magisterium. Ukończył kurs dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie. Był dowódcą komp. 41 pp. Od grudnia 1928 r. przebywał na praktyce w warsztatach naprawy sprzętu przeciwgazowego w Warszawie. Przeniesiony do służby uzbrojenia, w styczniu 1930 r. został rzeczoznawcą Centrali Odbioru Materiałów Uzbrojenia w Fabryce Sprzętu Przeciwgazowego w Radomiu. Od 1931 r. był referentem w wydziale broni małokalibrowej w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie. W 1933 r. przeszedł w stan spoczynku.

W 1934 r. ukończył kurs inspektorów Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Warszawie. W 1935 r. został zastępcą inspektora LOPP w Katowicach, a w grudniu 1936 r. inspektorem LOPP w Białymstoku.

Podczas kampanii 1939 r. 3 września zmobilizowany do WP, służył jako dowódca baonu marszowego w Ośrodku Zapasowym 18 DP.  Uczestniczył w obronie Białegostoku. Do 14 września był szefem sztabu pododcinka obrony. 22 września w okolicach Sejn przeszedł na Litwę, gdzie został internowany w obozie w Kownie, a potem w Kalwarii. Po aneksji Litwy przez Sowietów od 13 lipca 1940 r. przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) przewieziony do obozu jenieckiego w Griazowcu (2 lipca), po podpisaniu umowy Sikorski-Majski 3 września został uwolniony. Wstąpił wówczas do Armii Polskiej w ZSSR. Był szefem służby uzbrojenia w Ośrodku Zapasowym Armii. Następnie p.o. szefa uzbrojenia 7 DP. Po przejściu armii na Środkowy i Bliski Wschód od stycznia 1943 r. był szefem służby warsztatowej 7 DP (potem: służby warsztatowej elektryczno-mechanicznej). Zgłosił się do służby w kraju i od 5 listopada został przydzielony do Oddziału VI sztabu Naczelnego Wodza. Odbył przeszkolenie ze specjalnością dywersji w Ostunii na terenie Włoch i 14 lutego 1944 r. został zaprzysiężony na rotę AK. W nocy na 31 maja zrzucony na teren Polski (mjr uzbr. z dniem 31 maja 1944). Przydzielony jako oficer szefostwa uzbrojenia do Oddziału IV Komendy Głównej AK ps. „Ryś 2”. Uczestnik powstania warszawskiego. Od 8 sierpnia 1944 r. sprawował funkcję szefa sztabu i zastępcy dowódcy Zgrupowania „Leśnik”, walczącego na terenie Leszna, Mirowa, Muranowa, getta i Starego Miasta. Po ciężkim zranieniu dowódcy zgrupowania (18 lub 25 sierpnia) przejął jego dowództwo. Ranny 28 sierpnia na ul. Wójtowskiej podczas odwrotu z Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych. W nocy na 2 wrzesnia kanałami przeszedł do Śródmieścia. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony przez oddziały sowieckie (31 stycznia 1945), powrócił do kraju.

Od kwietnia 1945 r. pracował jako główny technolog w Państwowym Zjednoczeniu Przemysłu Olejarskiego w Zabrzu, a od 1946 r. w Śląskich Zakładach Przemysłu Tłuszczowego i Chemicznego w Katowicach. Następnie dyrektor techniczny w Szopienicach (obecnie część Katowic).

Zmarł 17 maja 1952 r. w Katowicach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty dwukrotnie; z Heleną Sieg miał córki Halinę (ur. 1921) i Ligię (ur. 1923) zamężną Plichtę, a po jej śmierci z Henryką Borowską, z którą miał córki Annę (ur. 1932) zamężną Skoldę i Bogumiłę (ur. 1937) zamężną Wolińską.