Aleksander Adam Fiszer

Urodził się 24 lutego 1897 r. w Radomiu. Syn Stefana i Marii z Kozłowskich.

Ukończył siedem klas gimnazjum.

Od 1910 r. należał do tajnego skautingu.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył (w stopniu st. szer. i kpr.) jako dowódca sekcji w II plut. 1 komp. IV baonu 5 pp LP. Ranny 4 lipca 1916 r. podczas bitwy pod Kościuchnówką. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Po ucieczce z obozu zamieszkał w Radomsku i tam pracował jako korepetytor.

Jednocześnie należał do POW.

Od 1918 r. w WP. Ukończył Szkołę Podchorążych i został przydzielony do oddziału detaszowanego ppor. W. Drymmera. Razem z nim w 1919 r. wcielony do 22 pp. Jako ppor. piech. dowodził plut., a potem komp. Wyróżnił się 16 sierpnia 1920 r. pod Borkowem, gdzie na czele komp., mimo silnego ognia wroga, przeprawił się przez rzekę i uderzeniem na jego skrzydło zmusił bolszewików do ucieczki.

W 1921 r. pełnił służbę w centrum wyszkolenia w Grodnie, a następnie służył w Mołodecznie. Zweryfikowany jako kpt. piech., w latach 1923–1929 był oficerem 22 pp. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na mjr. piech., co najmniej do 1935 r. oficer 14 pp. Sprawował m.in. funkcję kwatermistrza. Wiosną 1939 r. dowodził I baonem 60 pp.

Na jego czele uczestniczył w kampanii 1939 r. Walczył w bitwie nad Bzurą.

Poległ 12 września 1939 r. podczas walki o Solcę Małą pod Łęczycą. Pochowany w kwaterze wojennej na Cmentarzu Parafialnym  przy ul. Kaliskiej w Łęczycy.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Virtuti Militari 4 kl.

Żonaty, miał synów Stefana (ur. 1924) i Aleksandra (ur. 1925).