Bojownikom niepodległości

Aleksander Berka

(1896–1918)

Aleksander BerkaUrodził się 15 sierpnia 1896 r. w Warszwie.Syn Stanisława, handlowca, i Marii z Viertelów, brat Wacława Rudolfa Gustawa (zob.).

Uczył się w gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie.

Tam od 1911 r. należał do tajnej Drużyny Skautowej im. R. Traugutta.

Działacz Organizacji Młodzieży Narodowej. Od jesieni 1913 r. był członkiem Zarządu Warszawskiego Zw. Szkolnego, będącego organizacją zarzewiacką na terenie Królestwa Polskiego. Należał także do Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej internowany przez władze rosyjskie w Charkowie. Tam brał czynny udział w pracach Organizacji Młodzieży Narodowej, Ligi Wojennej Walki Czynnej i harcerstwa. Od 1917 r. był komendantem chorągwi charkowskiej. Po rewolucji w Rosji i przewrocie bolszewickim (1917 r.) wstąpił do II Korpusu Polskiego na Ukrainie. W marcu 1918 r. wysłany za Dniepr w celu nawiązania łączności z oddziałami czeskimi.

Podczas tej misji został zamordowany przez bolszewików.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.

Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; W. Berka, O polski czyn zbrojny na Wschodzie 1914-1918, Warszawa 1925; „Monitor Polski” nr 109/1932, 64/1938; W. Nekrasz, Harcerze w bojach w latach 1914-1921, cz. 1, 2, Warszawa 1930, 1931; T. Piskorski, Wykaz poległych i zmarłych uczestników ruchu niepodległościowego młodzieży narodowej (Członków Związku Młodzieży Polskiej – „Zet”, Organizacji „Przyszłość” – „Pet” i innych stopni organizacyjnych) w okresie lat 1886-1936, Warszawa 1936.