Urodził się 2 grudnia 1895 r. w Żydaczowie. Syn Emila i Heleny z Rudnickich.
W czerwcu 1913 r. uzyskał maturę w gimnazjum w Samborze. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim.
Od 1911 r. należał do Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 4 komp. I baonu. Chory, 15 listopada odszedł do szpitala w Wiedniu. Po rekonwalescencji 18 listopada skierowany do szkoły podchorążych, skąd 1 stycznia 1915 r. przeniesiono go do 1 komp. I baonu 1 pp LP. Następnie w 2 komp. V baonu 7 pp LP. 21 maja ranny w biodro podczas bitwy pod Konarami. Do 17 lipca przebywał w szpitalu, po czym do 16 września w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. 21 sierpnia mianowany aspirantem oficerskim. Następnie został przydzielony do obozu szkoleniowego rekrutów LP w Jastkowie, po czym do 8 lutego 1916 r. przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku i w baonie uzupełniającym nr 3. Od 3 marca dowódca plut. 12 komp. 6 pp LP. W jej składzie uczestniczył w kampanii wołyńskiej. 1 kwietnia 1916 r. otrzymał stopień chor. piech. Wiosną 1917 r. służył w Powiatowym Urzędzie Zaciągu w Przasnyszu, skąd w maju odszedł do szpitala.
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w grupie gen. Kövesa na Węgrzech. Od czerwca 1918 r. w POW. Był kierownikiem wydz. II (szkoleniowego) KN3 ps. „Osiński”, „Rawicz”.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. Od lutego 1919 r. pełnił służbę w sztabie grupy gen. Edwarda Rydza-Śmigłego w Kowlu. Później w 3 Armii oraz w Oddz. II 2 Armii. W sierpniu 1920 r. awansowany na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia).
Po zakończeniu wojny w dowództwie 6 Armii. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, był szefem oddz. II DOK nr IX w Brześciu nad Bugiem (1923) oraz od 15 października 1924 r. oficerem 35 pp. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. piech., 23 maja został kierownikiem samodz. referatu informacyjnego DOK nr IX. Po miesiącu powrócił do 35 pp, obejmując dowództwo III baonu. Od 26 kwietnia 1928 r. dowodził I baonem 52 pp, zaś od lipca 1929 r. zajmował stanowisko kwatermistrza pułku. 23 marca 1932 r. mianowany inspektorem w Okręgowym Urzędzie WF i PW OK nr V w Krakowie. Od 18 kwietnia 1935 r. dowódca baonu 81 pp. Z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował jako zarządca przymusowy na Centralnej Targowicy w Mysłowicach. Potem zamieszkał w Warszawie.
Zmarł po 1938 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Ciekawe zeznania p. Dudzińskiego w procesie Kazonia i towarzyszy, „Siedem Groszy” nr 96/1938; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; W.T. Drymmer, W służbie Polsce, Warszawa 1998; „Gazeta Lwowska” nr 164/1913; Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego t. I: Tradycja, Warszawa 1939; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914-1921, Olsztyn 2012; J. Konefał, Legiony Polskie w Lubelskiem 1914-1918, Lublin 1999; Księga pamiątkowa 1830-29.XI-1930, Ostrów Mazowiecka 1930; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; Lista strat Legionu Polskiego. Od 1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” nr 111/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006.