Bojownikom niepodległości

Aleksander Franciszek Bieniecki

(1892–1944)

Urodził się 15 października 1892 r. w Kaliszu.

Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera.

W czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, a potem w polskich formacjach na wschodzie.

Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 14 pp.

Zweryfikowany jako kpt. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., od jesieni 1922 do jesieni 1923 r. służył w referacie wyszkolenia w wydz. regulaminów i wyszkolenia Oddz. III Sztabu Generalnego. Następnie kierował tym referatem. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. piech., w 1928 r. był oficerem w Biurze Ogólno-Organizacyjnym MSWojsk. Od jesieni 1928 do jesieni 1930 r. studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu szkoły w 1932 r. służył w 2 pp leg. Z dniem 1 stycznia 1933 r. awansował na ppłk. dypl. piech. 28 czerwca 1933 r. został zastępcą dowódcy 4 pp leg. 31 maja 1934 r. przeniesiony w stan spoczynku.

W okresie II wojny światowej należał do AK. W końcu 1942 lub na początku 1943 r. został szefem Oddz. II Okręgu Lublin. Używał ps. „Łodzia”. W październiku 1944 r. aresztowany przez funkcjonariuszy UB.

Rozstrzelany 16 października 1944 r. najprawdopodobniej w okolicach Jastkowa koło Lublina. Pochowany na cmentarzu przy ul. Unickiej w Lublinie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Jadwigą N., wspólnie z nim rozstrzelaną przez UB.

Źródła

I. Caban, Ludzie lubelskiego okręgu Armii Krajowej, Lublin 1995; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 24/1933; M. Porwit, Spojrzenia poprzez moje życie, Warszawa 1986; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.