Aleksander Landy

Urodził się 24 października 1881 r. we wsi Żdanowo na Syberii. Syn Stanisława (zob.) i Feliksy z Lewandowskich.

Ukończył gimnazjum w Irkucku, po czym w 1900 r. podjął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Był członkiem „Spójni”, w 1903 r. współinicjatorem utworzenia Zw. Młodzieży Socjalistycznej. Brał udział w zbrojnej manifestacji PPS na pl. Grzybowskim w Warszawie (13 listopada 1904 r.), został aresztowany przez władze rosyjskie. Po kilku miesiącach uwolniony z nakazem opuszczenia Królestwa Polskiego i jednocześnie relegowany z uczelni. Wyjechał do Krakowa, gdzie 25 stycznia 1908 r. uzyskał dyplom lekarski.

W tym też roku wyjechał do Moskwy dla uzyskania specjalizacji w zakresie pediatrii. Tam przez 10 lat pracował w miejskich Szpitalach Dziecięcych, św. Włodzimierza i Morozowskim. Był kolejno asystentem, ordynatorem, lekarzem naczelnym oraz kierownikiem poradni dla dzieci.

W czasie I wojny światowej pracował w Polskim Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny; był naczelnikiem wydz. lekarskiego i członkiem zarządu. Organizował i prowadził Poradnię dla Dzieci i „Kroplę Mleka”. Po przewrocie bolszewickim z listopada 1917 r. z polecenia organizacji delegatów wysiedleńców organizował żłobki, domy dziecka i internaty dla młodzieży, uczestniczył też w pracach komisji planującej rozbudowę opieki społecznej dla dzieci. Z ramienia władz bolszewickich reorganizował Moskiewski Dom Wychowawczy, tworzył sieć eksperymentalnych i wzorcowych placówek wychowawczych, z czego powstał Instytut Pediatryczny, którego w latach 1918-1921 był naczelnym lekarzem i dyrektorem. W grudniu 1921 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał w Warszawie. Pracował jako lekarz pediatra w Miejskiej Poradni dla Dzieci i w Kasie Chorych (1923-1940).

Był członkiem Zarządu Głównego (1923-1935) i współautorem koncepcji programowych Robotniczego Tow. Przyjaciół Dzieci. Kierował żoliborskim oddziałem towarzystwa (1927-1939).

Podczas II wojny światowej pracował konspiracyjnie w Robotniczym Tow. Przyjaciół Dzieci. W czasie powstania warszawskiego opiekował się ludnością Żoliborza, organizując szpitale zakaźne, przychodnie, punkty opatrunkowe i czasowe domy opieki nad rannymi lub opuszczonymi dziećmi. Po upadku powstania przez dwa lata pracował jako pediatra w Ubezpieczalni Społecznej w Miechowie.

W 1946 r. wezwany przez władze Robotniczego Tow. Przyjaciół Dzieci, został ponownie wybrany członkiem Zarządu Głównego. Powrócił wówczas do Warszawy, obejmując kierownictwo Wydz. Zdrowia towarzystwa. Zreorganizował powołany przy Zarządzie Głównym Centralny Ośrodek Higieniczno-Wychowawczy i w latach 1946-1951 był jego dyrektorem.

Jednocześnie w latach 1946-1951 pełnił obowiązki wizytatora higieny szkolnej w Ministerstwie Oświaty oraz naczelnika wydz. higieny szkolnej (1947-1951). Był kierownikiem oddz. higieny Instytutu Matki i Dziecka (1951-1952).

Od 1952 r. pracował jako lekarz poradni dla dzieci i poradni reumatologicznej dla dzieci.

Członek komisji zdrowia Centralnej Rady Zw. Zawodowych (od 1957 r.) i przewodniczący jej podkomisji higieny szkolnej.

Autor prac specjalistycznych dotyczących praktyki i higieny zdrowotnej niemowląt, dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym.

Zmarł 17 kwietnia 1969 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim sektor Al63.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 3, 4 i 5 kl.

Żonaty z Krystyną Romaną Kiełbasińską, miał córkę Joannę (ur. 1907) zamężną Brzezińską-Tołwińską i syna Stanisława (1909-1944), zamordowanego przez Niemców.

Członek honorowy Polskiego Tow. Pediatrycznego i Robotniczego Tow. Przyjaciół Dzieci.