Aleksander Liksza

Urodził się 26 listopada 1897 r. w Wilnie.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szeklence.

Po 1918 r. w WP. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Służył w Wileńskim pstrz.

Podchorąży Aleksander Liksza z 1 kompanii karabinów maszynowych; w czasie boju 15 maja pod Pysznem został w krytycznej chwilirzucony z plutonem na linię z odwodu. Nie zważając, iż kompanie strzeleckie poszły pod naporem nieprzyjaciela do tyłu, na oczach szturmującego wroga zajął szybko stanowiskai silnym ogniem zagrodził drogę, ścieląc pokotem gęste tyraliery nieprzyjaciela.

Po zakończeniu wojny przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce pracował jako urzędnik w Dyrekcji Robót Publicznych w Nowogródku.

Zmarł 21 sierpnia 1936 r. i został pochowany na Cmentarzu na Starej Rossie w Wilnie kwat. 3.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Niepodległości.

Żonaty, miał syna Włodzimierza Ludwika (9 II 1930-10 V 2009), dziennikarza, reżysera, pisarza i aktora, oraz córkę Władysławę (zm. 13 III 1962), sekretarza naukowegoWydz. Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.