Urodził się 27 lutego 1879 r. w Petersburgu. Syn Włodzimierza, inżyniera, oraz Katarzyny z Dybowskich, lekarki. Brat Wincentego (zob.) i Władysława (zob.).
W 1897 r. ukończył V Gimnazjum Filologiczne w Petersburgu, a w 1904 r. Wydz. Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. W czasie studiów brał udział w życiu „Bratniej Pomocy” (w latach 1901-1902 był jej prezesem) oraz organizacji młodzieży socjalistycznej.
Już podczas studiów podjął pracę zawodową w biurze gazowniczym, w 1904 r. był gospodarzem domu zdrowia „Bratnia Pomoc” w Zakopanem. Po ukończeniu studiów jako specjalista od gazu ziemnego pracował w przedsiębiorstwie technicznym. Następnie, do 1910 r., z ramienia biura Z. Rodakowskiego prowadził inwestycje z zakresu gospodarki cieplnej, gazownictwa i elektryczności w Galicji, Austrii i na Węgrzech. W 1911 r. założył w Krakowie biuro techniczne, a w 1912 r. przeniósł się do Lwowa. Tam biuro prowadził wspólnie z Ignacym Boernerem.
Równolegle od 1910 r. należał do Zw. Strzeleckiego i był zastępcą jego prezesa we Lwowie. Ukończył kurs oficerski. Na przełomie listopada i grudnia 1913 r. uczestniczył w pracach Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.
W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego. 6 sierpnia wyruszył w pole jako intendent 1 komp. kadrowej, następnie oddziału J. Piłsudskiego, 1 pp LP i I Brygady (do 30 września 1916 r.). 9 października 1914 r. mianowany por. int., 10 maja 1916 r. awansował na kpt. int. Od 1 października 1916 do 15 lipca 1917 r. był zastępcą szefa intendentury Komendy Legionów.
W okresie kryzysu przysięgowego 16 lipca zwolniony z Legionów, w ciągu miesiąca zdał swoje obowiązki, po czym na rozkaz Komendy Głównej POW wyjechał do Lwowa. Pracując w „Gazolinie”, a następnie kierując elektrownią w Borysławiu (25 sierpnia 1917-30 sierpnia 1918) i organizując własne biuro techniczno-handlowe, na polecenie komend POW w Krakowie i Lwowie równocześnie prowadził działalność wywiadowczą i organizacyjną.
Wobec odcięcia po stronie ukraińskiej do WP wstąpił po oswobodzeniu Lwowa, tj. 23 listopada 1918 r. Jako mjr int. do 3 czerwca 1919 r. pełnił funkcję szefa intendentury dowództwa Armii „Wschód”. Następnie przeniesiony do Dep. Gospodarczego MSWojsk służył w nim jako zastępca szefa do 1 listopada 1919, a potem był jego szefem aż do 21 sierpnia 1923 r. 1 listopada 1919 r. awansowany na ppłk. int., a 1 kwietnia 1920 r. na płk. int.
W tym czasie (od 14 marca 1920 r.) sprawował funkcję prezesa WKS „Legia” Warszawa.
Zweryfikowany jako płk int. z 1 czerwca 1919, pozostawał w rezerwie oficerów sztabowych przy DOK nr I. W lutym 1924 r. awansowany na gen. bryg. (z dniem 1 lipca 1923), 11 marca przydzielono go do Dep. Intendentury MSWojsk z pozostawieniem w dyspozycji ministra SWojsk. 17 sierpnia został szefem Dep. X Przemysłu Wojennego MSWojsk, 27 lipca 1927 r. dowódcą OK nr III w Grodnie, a 12 października 1935 – OK nr VI we Lwowie. Tutaj od listopada pełnił funkcję przewodniczącego Sekretariatu Porozumiewawczego Polskich Organizacji Społecznych, którego celem było wzmacnianie wpływów polskich na Kresach Wschodnich. 4 lipca 1936 r. otrzymał stanowisko II wiceministra SWojsk i Szefa Administracji Armii, które zajmował do 30 września 1939 r.
Był odpowiedzialny za kierowanie budową zakładów wojskowych w Centralnym Okręgu Przemysłowym. Równocześnie przez wiele lat był prezesem rady administracyjnej Państwowej Fabryki Olejów Mineralnych „Polmin”, a później członkiem rady Starachowickich Zakładów Górniczych SA, wchodził też w skład władz „Pocisku”.
W 1936 r. został prezesem Zarządu Głównego Tow. Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich, w 1937 r. protektor honorowy LKS „Pogoń” Lwów. Prezes Koła Lwowian i Przyjaciół Lwowa Tow. Rozwoju Ziem Wschodnich (1939 r.).
Podczas kampanii 1939 r. 18 września przekroczył granicę Rumunii i został internowany. Na terenie tego kraju przebywał do końca wojny.
W 1946 r. powrócił do kraju, docierając 10 lipca do wyznaczonego mu miejsca w Zielonej Górze. Następnie pracował w Urzędzie Pełnomocnika Rządu do spraw Odbudowy Portów na stanowisku kierownika biura planowania.
Zmarł 14 stycznia 1948 r. w Szczecinie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Centralnym kwat. 2B.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 3 i 4 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, estońskim Krzyżem Wolności 2 kl. i orderem Orła 2 kl., francuską Legią Honorową 5 kl., holenderskim orderem Oranie-Nassau 2 kl., jugosłowiańskim orderem św. Sawy 3 kl. oraz rumuńskim orderem Korony Rumunii 1 i 3 kl.
Opublikował: Pierwsze tygodnie polskiej intendentury wojskowej: wspomnienia niefachowca, w: Wspomnienia legionowe t. I (Warszawa 1924) [toż: „Strzelec” nr 31/1934]; Wspomnienia intendenta kadrówki, „Polska Zbrojna” nr 214/1924.
Był trzykrotnie żonaty: z Leonią Starowicz (zob.), z którą się rozwiódł, od 1919 r. z Gabrielą Kościówną, z którą miał córkę Marię (1922-1999) zamężną Fąferko, bibliotekarkę, a następnie z Olgą Gąssowską – małżeństwo to pozostało bezpotomne.
Honorowy obywatel Grodna, jest patronem 15 Wojskowego Zakładu Gospodarczego oraz ulicy w Szczecinie.
CAW, akta personalne 369; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 3, Warszawa 2006; Encyklopedia Wojskowa t. V, Warszawa 1936; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; J.M. Majchrowski, Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału, Kraków 2014; „Monitor Polski” nr 12/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; P. Stawecki, w: Polski Słownik Biograficzny t. XVII/ 1972; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994.
