Aleksander Olchowicz

Urodził się 9 sierpnia 1898 r. w Warszawie. Syn Konrada, przemysłowca, i Heleny z Szymanowskich.

W 1912 r. był aresztowany za udział w demonstracjach antyrządowych.

Ukończył gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie (1915).

Podczas I wojny światowej od 1916 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 part LP. Od 1917 r. w POW.

W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Służył między innymi w 3 pac. Brał udział w wojnie z bolszewikami i w III powstaniu śląskim (1921).

Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem ordynansowym dowódcy OK nr I gen. Daniela Konarzewskiego (1923, 1924). W 1928 r. oficer 1 papl. Wkrótce potem przeniesiony w stan spoczynku.

Pracował w wydz. prasowym MSZ, prowadząc tam referat sportowo–turystyczny. Od 1928 r. był sekretarzem redakcji „Kuriera Warszawskiego”.

Wiceprezes i kpt. związkowy Polskiego Związku Lawn–Tennis, wiceprezes i członek honorowy sekcji tenisa WKS „Legia”.

Członek zarządu Caritasu.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. od października brał udział w działalności konspiracyjnej. W latach 1939–1941 współorganizator i zastępca komendanta Związku Czynu Zbrojnego. Następnie wiceprezes i szef wydz. politycznego Polskiego Związku Wolności. Jako dowódca oddziałów Polskiego Związku Wolności brał udział w powstaniu warszawskim. Jako przedstawiciel „Centralizacji” delegat do Powstańczego Porozumienia Demokratycznego.

W 1945 r. z większościa członków Polskiego Związku Wolności wszedł wskład Stronictwa Zrywu Narodowego, a z nim wstąpił do Stronnictwa Pracy, w którym był wiceprezesem, a potem prezesem Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Po opanowaniu latem 1946 r.  został zastępcą sekretarza generalnego Komitetu Głównego i przewodniczył krakowskiemu zarządowi wojewódzkiemu.

W 1946 r. pracował jako dyrektor administracyjny Teatru Powszechnego im. K. Adwentowicza w Krakowie.

W latach 1946–1947 poseł do Krajowej Rady Narodowej. Następnie poseł do Sejmu Ustawodawczego (1947–1952).

Po rozwiązaniu Stronnictwa Pracy w 1950 r. został członkiem Stronnictwa Demokratycznego. Był członkiem Centralnego Komitetu SD i wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu w Krakowie.

Członek Wojewódzkiej Rady Narodowej, prezes Izby Rzemieślniczej w Krakowie (1949–6 maja 1953) oraz jej dyrektor (7 maja 1953–22 marca 1954).

Członek Rady Naczelnej ZBoWiD.

Zmarł 3 września 1954 r. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach w Warszawie kwat. U.

Odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz rumuńskim orderem Gwiazdy Rumunii 5 kl., w PRL otrzymał Krzyż Grunwaldu 3 kl. oraz pośmiertnie order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty z Cecylią Villot, małżeństwo to było bezpotomne.