Urodził się 19 czerwca 1890 r. w Lipowicy (obecnie część Przemyśla). Syn Bronisława i Anny z Bucheltów.
Pracował jako urzędnik prywatny we Lwowie.
Był współzałożycielem towarzystwa „Biały Orzeł” we Lwowie (styczeń 1910 r.), które miało na celu krzewienie ideałów powstańczych. Następnie od 1912 r. członek 2 komp. robotniczej (IV Polska Drużyna Strzelecka) we Lwowie ps. „Radwan”. Posiadał stopień podoficera kadeta. Pełnił funkcję instruktora na kursach PDS w Rabce (3-25 stycznia 1914) i Nowym Sączu (15 lipca-2 sierpnia 1914). Po przerwaniu kursu przybył do Krakowa i wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego.
Od 7 sierpnia 1914 r. dowodził III plut. 6 komp. strzeleckiej (3 komp. I baonu). Następnie stał na czele II plut. 3 komp. III baonu 1 pp LP. Na początku października 1914 r. został dowódcą II plut. 3 komp. Ranny 22 października pod Anielinem. 1 stycznia 1915 r. mianowany ppor. piech. Później służył w 5 pp LP. W końcu roku odkomenderowany do Komendy Legionów, 17 lutego 1916 r. skierowano go do baonu uzupełniającego nr 3. Od 1 marca instruktor w szkole podoficerskiej w Kozienicach, a następnie oficer w komp. uzupełniającej nr 1. W maju powrócił do 5 pp leg. Wyróżnił się 4 lipca 1916 r. podczas odpierania ataków nieprzyjaciela na „redutę Piłsudskiego” i Polską Górę pod Kościuchnówką.
Po kryzysie przysięgowym 15 sierpnia 1917 r. zwolniony z Legionów i wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 32 pp Obrony Krajowej. Walczył na froncie włoskim.
Od 1 listopada 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był dowódcą pododcinka Kleparów na odcinku VI. Później w okresie styczeń-luty 1920 r. dowodził baonem zapasowym 1 pp leg. W czerwcu przeniesiony z baonu zapasowego 6 pp leg do baonu zapasowego 42 pp. Awansował na kpt. piech.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, pełnił obowiązki dowódcy II baonu 42 pp (1923). Awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., od 14 października 1924 r. dowodził I baonem 86 pp, był kwatermistrzem pułku (od 1925 r.) i dowódcą II baonu (od stycznia 1927 r.). W kwietniu 1927 r. został dowódcą II baonu 57 pp, potem był komendantem obwodu PW. 5 listopada 1928 r. został rejonowym komendantem PW w dowództwie 14 DP. 23 sierpnia 1929 r. oddany do dyspozycji dowódcy OK nr VII do prac PW. 1 stycznia 1930 r. awansował na ppłk. piech. 1 maja wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 63 pp, z którego w końcu czerwca 1933 r. został przeniesiony na kierownika 2 Okręgowego Urzędu WF i PW. Od 1937 do 11 lipca 1938 r. dowódca Podkarpackiej Brygady ON. Następnie w dyspozycji dyrektora Państwowego Urzędu WF i PW w Przemyślu. Potem (od 4 października) zastępca kierownika 6 Okręgowego Urzędu PW i WF.
Członek Zw. Organizacji Wolność i Uczestników Walk o Niepodległość w Formacjach b. a[rmii] a[ustriackiej].
Podczas kampanii 1939 r. od połowy września stał na czele improwizowanego pułku Obrony Narodowej. Uczestniczył w obronie Lwowa aż do kapitulacji załogi przed Sowietami w dniu 22 września. Następnie przedostał się na Węgry. Przebywał w obozie w Eger, skąd w styczniu 1940 r. wyjechał do Budapesztu.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Opublikował: Kleparów w obronie Lwowa 4-22 listopada 1918 r., w: Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 2, Lwów 1936.
Żonaty z Anną Dragam (?).
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; A. Borkiewicz, Dzieje 1-go pułku piechoty Legionów [1918-1920], Warszawa 1928; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; R. Dalecki, Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989; J. Giza, Organizacja „Wolność” 1918. Polska konspiracja niepodległościowa w cesarsko-królewskiej armii podczas I wojny światowej i losy jej bohaterów, Kraków 2011; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; Materiały do historii I Brygady, „Żołnierz Legionów i POW” nr 3-4/1939; „Monitor Polski” nr 18/1931, 258/1933; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 2, 3, Lwów 1936, 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006; informacje wnuka Pawła Górnikiewicza.