Alojzy Józef Buszko

Urodził się 8 marca 1896 r. w Dębicy. Syn Mikołaja i Katarzyny z Kucińskich. Od 1906 r. uczył się w Gimnazjum Klasycznym im. Króla Władysława Jagiełły w Dębicy, w którym w 1914 r. uzyskał maturę. Podjął studia na wydz. prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek ZWC. W kwietniu 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej. Skierowany do szkoły oficerów rezerwy, po jej ukończeniu otrzymał stopień chor. piech. Brał udział w walkach na froncie wschodnim. W czerwcu 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w obozie jenieckim na Krymie. Później powrócił do kraju. 5 listopada 1918 r. wstąpił do WP. Był adiutantem baonu strzelców. W 1919 r. mianowany ppor. piech. Sprawował funkcje: oficera oświatowego, oficera broni i ponownie adiutanta baonu. W 1920 r. awansował na por. piech. W czerwcu 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. Od 1921 r. pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum im. Władysława Jagiełły w Dębicy. Jednocześnie kontynuował studia. Ukończył wydz. prawniczy i wydz. filozoficzny, uzyskując w 1923 r. doktorat. Uzyskał prawo do nauczania historii w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich. Ostatecznie został zastępcą dyrektora szkoły oraz prowadził jej sekretariat. Był kierownikiem PW na powiat dębicki oraz komendantem powiatowym Zw. Strzeleckiego. 31 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP. Dowodził plut. ckm w baonie wartowniczym nr 57. Walczył w składzie Armii „Kraków”. 18 września w rejonie Złoczowa, po rozbrojeniu baonu przez oddziały Armii Czerwonej, dostał się do niewoli sowieckiej. Zataiwszy swój stopień, wraz z innymi szeregowymi został skierowany do pracy w kopalni rudy żelaznej w Krzywym Rogu na Ukrainie. Od kwietnia 1940 r. pracował przy wyrębie lasu na Workucie. Po podpisaniu umowy Sikorski-Majski zwolniony, 17 września 1941 r. zgłosił się do Armii Polskiej w ZSSR. Został dowódcą 2 komp. 17 pp., zaś 5 listopada dowódcą baonu. 28 stycznia 1942 r. objął stanowisko kierownika wydz. oficerskiego Oddz. V Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie. Razem z armią przeszedł do Persji, a stamtąd przez Bliski i Środkowy Wschód do Włoch. Od 4 stycznia 1944 r. pozostawał w rezerwie oficerskiej 7 DP. 31 marca 1945 r. został II zastępcą kwatermistrza Bazy 2 KP. Razem z korpusem przybył do Wlk. Brytanii. 19 lipca 1947 r. awansował na kpt. Przeszedł do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia – objął stanowisko oficera demobilizacyjnego. Po demobilizacji pozostał w Wlk. Brytanii. Zamieszkał w Mabledon. Zmarł 29 września 1957 r. w Mabledon i tam został pochowany. Odznaczony Medalem Niepodległości. Żonaty z Heleną Ścibor, miał z nią syna Józefa (ur. 2.IX.1925), prof. historii, i córkę Zofię (ur. 15.VII.1932), prawnika.