Anastazy Bielenin

Urodził się 19 kwietnia 1893 r. w Choczni pow. Wadowice. Syn Jakuba, strażnika, i Anny z Fejdychów.

Uczył się w gimnazjum w Wadowicach.

W 1912 r. był instruktorem skautingu w Choczni, a w 1913 r. komendantem tamtejszej Drużyny Polowej „Sokoła”. W 1914 r. w Zw. Strzeleckim w Krakowie.

W czasie I wojny światowej od 20 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Do grudnia w 1 pp LP. Uzyskał stopień sierż. W czerwcu 1915 r. zorganizował oddział skautowy w Radomsku, gdzie był zastępcą oficera werbunkowego Dep. Wojskowego NKN. Jednocześnie komendant III okręgu Polskiej Organizacji Skautowej, od 16 marca do 16 grudnia 1916 r. komendant XVII okręgu. W 1917 r. pełnił służbę w Powiatowym Urzędzie Zaciągu w Tomaszowie Lubelskim.

Od 1918 r. w WP. Służył w 28 i 10 pp. Jako urzędnik wojskowy X rangi (przemianowany na kpt. adm. ze starszeństwem z 1 grudnia 1920) w latach 1923-1926 w PKUw Łasku z siedzibą w Sieradzu. W 1928 r. pełnił służbę w komendzie placu w Przemyślu. Przed 1932 r. został przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Warszawie. Przeszedł do służby w pożarnictwie. W 1939 r. był inspektorem pożarnictwa w Tarnopolu.

Brał udział w kampanii 1939 r. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) był jednym z pracowników oddziału doświadczalnego Centralnej Szkoły Pożarniczej. W połowie 1940 r. podjął pracę w Posterunku Straży Pożarnej na Żoliborzu. W okresie od lipca 1941 do stycznia 1942 r. jako mjr poż. komendant Centralnej Szkoły Pożarniczej. Brał udział w działalności konspiracyjnej – szef rozpoznania taktycznego I Okręgu Stołecznego Warszawskiego Strażackiego Ruchu Oporu „Skała”. W 1943 r. został komendantem Straży Pożarnej przy hucie szkła „Hortensja” w Piotrkowie.

Po zakończeniu wojny organizował ochronę przeciwpożarową na Dolnym Śląsku m.in. w Jeleniej Górze. Sprawował wówczas funkcję inspektora pożarnictwa.

Zmarł 9 listopada 1954 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 282.