Andrzej Adamczak

Urodził się 21 listopada 1890 r. w Jeziórce w Wielkopolsce. Syn Michała i Marianny z Krupków.

Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej w rodzinnej wsi.

W 1908 r. wyjechał do Niemiec. Pracowal w Gelsenkirchen, Essen, Bochum i Hamburgu.

W czasie I wojny światowej od 15 stycznia 1915 do listopada 1918 r. w armii niemieckiej. Walczyl na froncie zachodnim.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Należał do współorganizatorów oddziału powstańczego w Dopiewie, po czym jako dowódca plut. w jego składzie od 27 grudnia 1918 r. walczył na odcinku Zbąszyń-Łomnica-Kcynia-Rynarzewo. Następnie w Wojsku Polskim.

Wcielony do 1 prez (potem: 10 pstrz wlkp i 68 pp). Uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Był dowódcą plut. i 3 komp.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. Służył w 68 pp, uzyskując stopień st. sierż.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. w szeregach 68 pp brał udział w walkach z Niemcami.Po ich zakończeniu powrócił do Wrześni. Pracował jako robotnik przy budowie szosy Poznań-Warszawa. 11 listopada 1941 r. aresztowany przez Niemców pod zarzutem przynależności do Tajnej Organizacji Narodowej, był więziony w Trzemesznie. 30 czerwca 1942 r. zwolniony z więzienia, pracował jako robotnik. Od sierpnia 1943 r. przebywał w karnym obozie pracy w Ramsheid.

Uwolniony w 1945 r., pełnił pomocniczą służbę w armii amerykańskiej. W listopadzie 1945 r. powrócił do Wrześni.

Od 1946 r. był pracownikiem umysłowym w dziale zbytu tamtejszych Zakładów Wytwórczych Głośników „Tonsil”.

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Zmarł 22 listopada 1974 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym we Wrześni.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Marianną z Szymankiewiczów Wojciechowską, miał synów Zenona i Mariana.