Bojownikom niepodległości

Andrzej Baranowski

(1894–po 1939)

Urodził się 24 września 1894 r. w Zimnej Wodzie. Syn Józefa i Wiktorii z Polanowskich.

Z zawodu ślusarz.

W czasie I wojny światowej od 15 lub 20 lipca 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 12 komp. 6 pp LP. W jej składzie 12 września 1915 r. wyruszył na front. Ranny 24 października podczas walk na Wołyniu pod Kuklami, leczył się w Przemyślu i Zakopanem. Uzyskał stopień kpr.

Od 3 listopada 1918 r. brał udział w walkach z Ukraińcami w obronie Lwowa. Należał do załogi odcinka V (placówka Biłohorszcze). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do II baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Po wojnie w rezerwie.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej miejscowości. Pracował na kolei.

Członek Zw. Legionistów Polskich – sprawował funkcję członka zarządu oddziału związku w Zimnej Wodzie.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; IV Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Lwów i Małopolska Wschodnia w Legionach Polskich 1914-1917, Lwów 1935; „Monitor Polski” nr 260/1931; Rok bojów na Polesiu 1915-1916, Warszawa 1917.