Andrzej Bronisław Bruno Liebich

Urodził się 12 sierpnia 1893 r. w Rytwianach koło Sandomierza. Syn Wilhelma Konstantego i Flory z Narzymskich.

Ukończył gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Po przeprowadzeniu się rodziny na Kaukaz w 1913 r. uzyskał maturę w Tyflisie. W latach 1913-1914 prowadził tajny kurs historii i literatury polskiej w Domu Polskim w Tyflisie. Następnie studiował prawo na uniwersytecie w Moskwie.

W czasie I wojny światowej od 1 grudnia 1914 r. w armii rosyjskiej. Ukończył Aleksandrowską Szkołę Piechoty i 1 maja 1915 r. został mianowany chor. piech. Przydzielony do 56 baonu zapasowego w Oranienbaumie, był dowódcą plut. i komp. rekonwalescentów (1 maja-30 października 1915).Od 1 listopada 1915 r. dowódca komp. tego baonu na froncie. 1 maja 1916 r. awansował na ppor. piech.

Od 1 marca do 1 września 1917 r. dowodził plut. w 1 psp, po czym był adiutantem pułku. Po przewrocie bolszewickim współorganizator Zw. Wojskowych Polaków Okręgu Moskiewskiego, wchodził w skład Rady Związku. Od 1 września 1917 do 1 kwietnia 1918 r. sprawował funkcję adiutanta brygady w 1 DSP I Korpusu Polskiego. Był aresztowany przez bolszewików w Mohylewie, skąd rychło zbiegł i powrócił do jednostki. Od 1 kwietnia 1918 r. oficer ds. poruczeń dowódcy 1 DSP. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Równocześnie wiceprzewodniczący komisji kulturalno-oświatowej dywizji, prowadził Dom Żołnierza w Rohaczewie i Bychowie. 1 czerwca 1918 r. awansował na por. piech., zaś 15 czerwca na sztabskpt. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego powrócił do kraju.

Od 3 listopada 1918 r. w WP. Był adiutantem okręgowego pułku piechoty w Piotrkowie (potem: 26 pp). Po ukończeniu kursu adiutantów sztabowych przy Sztabie Generalnym (10 marca-25 kwietnia 1919) został adiutantem sztabowym DOGen Kielce, pełnił też funkcję a następnie kolejno zastępcą szefa Oddz. Ia. Od 5 lipca do 15 października oficer operacyjny 10 DP na Froncie Galicyjsko-Wołyńskim. Następnie do 20 lutego 1920 r. adiutant w dowództwie GO gen. Lucjana Żeligowskiego.Od 1 marca do 15 czerwca w Oddz. III Naczelnego Dowództwa. 1 maja zweryfikowany jako por. piech. Następnie do końca wojny referent w sekcji „Wschód” Oddz. III, a następnie był referentem krajów północnych w Oddz. IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 r. był słuchaczem III kursu doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na mjr. piech. Jednocześnie studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie. Po ukończeniu kursu został szefem sztabu 17 DP. 23 października 1925 r. objął funkcję dyrektora nauk w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Już 22 grudnia przydzielony do adiutantury ministra SWojsk gen. Lucjana Żeligowskiego. Po przewrocie wojskowym z maja 1926 r. czasowo przydzielony do Komisji Likwidacyjnej gen. Żeligowskiego., 5 czerwca został III oficerem sztabu w Inspektoracie Armii nr 2. Od 14 października oficer sztabu w Inspektoracie Armii gen. Lucjana Żeligowskiego. Po przeniesieniu w stan spoczynku gen. Żeligowskiego (31 lipca 1927) przeprowadził likwidację egend jego inspektoratu. Od 31 października 1927 r. był dowódcą I baonu 32 pp. 29 stycznia 1929 r. przeniesiony do Oddz. III Sztabu Głównego. 1 stycznia 1931 r. awansował na ppłk. dypl. piech. 1 lipca mianowany attaché wojskowym na Łotwie i w Estonii z siedzibą w Rydze, a w 1935 r. także w Szwecji. Po powrocie do kraju 1 kwietnia 1936 r. objął funkcję zastępcy dowódcy 40 pp, a 12 stycznia 1937 r. został jego dowódcą. 10 marca 1939 r. mianowany zastępcą szefa Dep. Dowodzenia Ogólnego MSWojsk. Jednocześnie 23 grudnia 1937 r. mianowany kierownikiem organizacyjnym Legii Akademickiej we Lwowie. Awansowany 19 marca 1939 r. na płk. dypl. piech.

Podczas kampanii 1939 r. 10 września objął obowiązki szefa tego dep. Po agresji sowieckiej 18 września przeszedł do Rumunii. 23 września został szefem sztabu Oddziałów WP w Tulcei i okolicach. Od 30 października delegat WP Okręgu Internowania Babadag. Następnie w lutym 1940 r. przedostał się do Francji. Powołany do służby czynnej, został skierowany do Biura Rejestracyjnego MSWojsk, a potem do wydz. uzupełnień tego ministerstwa. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. kierował ewakuacją oddziałów polskich do Wlk. Brytanii. W lipcu mianowany szefem Oddz. III sztabu Naczelnego Wodza, zaś we wrześniu szefem sztabu 1 Korpusu Polskiego w Szkocji. 6 maja 1941 r. objął stanowisko attaché wojskowego w Ankarze i zajmował je do 23 grudnia 1942 r. Od lutego 1943 r. kierował Biurem Ogólno-Organizacyjnym MON.

Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał na emigracji. Współpracował z Komisja Historyczną Sztabu Głównego.

Zmarł 8 lutego 1958 r. w Montrealu i został pochowany na cmentarzu w Saint Sauveur-des-Monts.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, srebrnym Krzyżem Zasługi, brytyjskim orderem Imperium Brytyjskiego 4 kl., estońskimi orderami Krzyża Białego Związku Obrony 3 kl. i Orła 3 kl., francuską Legią Honorową 5 kl., łotewskim orderem Trzech Gwiazd 4 kl., szwedzkim orderem Miecza 2 kl.

Żonaty (od 1919 r.) z Marią N., miał córkę Florę i syna Andrzeja, inżyniera.