Urodził się 3 października 1899 r. w majątku Chutorok na Kubaniu. Syn Edwarda i Wilhelminy z Kowszunów.
W latach 1916-1917 pracował przy organizowaniu i prowadzeniu ochronki dla dzieci wygnańców wojennych. Aresztowany przez bolszewików, po zwolnieniu wstąpił do Armii Ochotniczej gen. Aleksandra Denikina, w składzie której walczył z bolszewikami. Ranny w nogę pod Armawirem.
Od grudnia 1918 r. w 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Służył w komp. inżynieryjnej. Wraz z dywizją w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju. Tam walczył z bolszewikami. W sposób szczególny wyróżnił się pod Sokalem (11 września 1920 r.).
Po wojnie podjął zawodową służbę wojskową. Był żołnierzem 2 psap. W 1922 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty, a od 1923 r. kształcił się w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie. Po jej ukończeniu z dniem 1 lipca 1925 r. otrzymał stopień ppor. sap. Przydzielony do 2 psp, z dniem 1 lipca 1927 r. awansował na por. sap. Od marca 1931 r. służył w Centrum Wyszkolenia Saperów. Wiosną 1939 r. był oficerem 3 baonu saperów, przebywającym na leczeniu w szpitalu.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 035/3 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty (od 1927 r.) z Wandą Marią Bejgrowicz, miał córkę Marię.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 258/1933; Rocznik oficerski 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1-2/1994.