Andrzej Hasiak

Urodził się 7 listopada 1884 r. w Kamionce na Lubelszczyźnie. Syn Marcina i Jadwigi z Wołoszynów.
W 1905 r. był współorganizatorem strajku pocztowo-telegraficznego. Za udział w walce o wprowadzenie języka polskiego jako urzędowego aresztowany przez władze rosyjskie. Z wolniony, po czym wydalony z pracy z zakazem jej podejmowania w służbie państwowej.
W 1906 r. wcielony do armii rosyjskiej, po zwolnieniu z wojska był urzędnikiem w Przasnyszu. Z jego inspiracji powstała tam zakonspirowana placówka narodowa pod nazwą „Lutnia”.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii rosyjskiej. Od 1917 r. należał do Zw. Wojskowych Polaków w Smoleńsku. Był założycielem i członkiem Tow. Patriotycznego w tym mieście. W maju 1918 r. poszukiwany przez bolszewików, powrócił do kraju.
Podjął pracę zawodową w Zarządzie Ubezpieczeń Wzajemnych.
W lipcu 1920 r. zgłosił się ochotniczo do WP.
Po zakończeniu wojny ukończył kurs oficerów gospodarczych. Jako urzędnik wojskowy XI rangi był oficerem ewidencyjnym w PKU w Czortkowie (1923). Przemianowany na oficera służby stałej (por. adm. gosp. z 1 grudnia 1920), był kierownikiem referatu budżetowego w Dep. X Przemysłu Wojennego MSWojsk (1924), a następnie referentem budżetowym w Dep. Uzbrojenia MSWojsk (1928) i Dep. Intendentury MSWojsk. Z dniem 30 listopada 1930 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Pracował (do 1934 r.) jako kierownik biura głównego w Warsztatach Amunicyjnych nr 1 w Warszawie.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 036/2 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty z Zenobią z Piechockich, miał z nią syna Zenobiusza (1919-20 VIII 1944), który jako kpr. pchor. AK poległ w powstaniu warszawskim..
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.