Andrzej Jakubowski

Urodził się 25 listopada 1889 r. w Ćmielowie pow. Opatów. Syn Jana i Marii z Chodurskich.

Ukończył cztery klasy szkoły realnej w Ostrowcu.

Należał do PPS i jej Organizacji Bojowej. W 1908 r. aresztowany, jesienią tego roku został zwolniony. Wyjechał wówczas do Galicji, gdzie zamieszkał na stałe.

Od 1911 r. należał do Związku Strzeleckiego w Sanoku ps. „Łokietek”.

3 sierpnia 1914 r. przydzielony do II plut. 1 komp. kadrowej, w jej składzie 6 sierpnia wyruszył na front. 12 sierpnia awansował na kpr. Ranny 29 września 1915 r. podczas walk na Wołyniu. Po rekonwalescencji powrócił do służby. W styczniu 1917 r. w stopniu sierż. w oddziale sztabowym I Brygady.

Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w obozie w Szczypiornie, a potem w Łomży.

Uwolniony, 15 sierpnia 1918 r. wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Służył w 2 pp. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

W latach 20. w stopniu st. sierż. pełnił służbę w 9 pp leg., zaś na początku lat 30. w tamtejszej komendzie garnizonu. 19 marca 1936 r. awansował na chor.

Zmarł 9 października 1961 r. w Zamościu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i brązowym Krzyżem Zasługi.