Urodził się 30 listopada 1895 r. w Białobrzegach pow. Łańcut. Syn Antoniego i Anieli z Cedzidłów.
Po wybuchu wojny w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu we wrześniu tego roku wcielony do armii austro-węgierskiej. W 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do 1918 r.
Zwolniony, wstąpił do 5 Dywizji Syberyjskiej. Brał udział w walkach z bolszewikami. Zapewne po kapitulacji dywizji (10 stycznia 1920 r.) dostał się do niewoli.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem w 54 pp. Co najmniej od 1924 do 1929 r. w 17 pp. W latach 1929–1931 instruktor w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. piech., w latach 1931–1933 dowodził 6 komp. szkolną, a następnie do 1934 r. komp. łączności. Potem w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. Od kwietnia 1937 r. w pułku KOP „Sarny”. Awansowany 19 marca 1938 r. na mjr. łączn., wiosną 1939 r. był szefem łączności Brygady KOP „Grodno”. 24 sierpnia objął funkcję dowódcy łączności 33 DP rez.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Zapewne w końcu miesiąca dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojskowego, Warszawa 2003; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty, Pruszków 2003; „Monitor Polski” nr 179/1931, 23/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.