Urodził się 20 czerwca 1885 r. w Genewie. Syn Franciszka, historyka, pisarza, publicysty, i Antoniny z Miłkowskich. Wnuk Zygmunta Miłowskiego (Teodora Tomasza Jeża) (zob.).
Ukończył szkołe powszechną we Lwowie, kształcił się w gimnazjach w Przemyślu i Lwowie. Studiował językoznawstwo na Uniwersytecie Lwowskim i na uniwersytecie w Lipsku (1902-1906), uzyskując doktorat.
Został adiunktem w katedrze językoznawstwa indoeuropejskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1912 r. uzyskał habilitację i docenturę w tej katedrze. W latach 1916-1917 prof. nadzwyczajny i kierownik katedry filologii sanskryckiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1917 r. pracował jako prof. zwyczajny i kierownik katedry językoznawstwa porównawczego Uniwersytetu Lwowskiego. Prowadził wykłady z języka i historii dramatu sanskryckiego, gramatyki porównawczej języków indoeuropejskich oraz filologii staroindyjskiej.
Od 1 listopada 1918 r. jako ochotnik brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był kurierem w oddziale wywiadowczym Naczelnej Komendy obrony.
Członek Tow. Naukowego we Lwowie (od 1920 r.),Tow. Miłośników Języka Polskiego (od 1920 r.), Polskiej Akademii Umiejętności (od 1921 r. członek-korespondent, od 1926 r. członek czynny), w 1922 r. członek założyciel Polskiego Tow. Orientalistycznego i (w latach 1922-1923) jego wiceprezes, w 1925 r. członek-założyciel Polskiego Tow. Językoznawczego.
Zainicjował działalność „Biblioteki Wschodniej”, „Rocznika Orjentalistycznego” i Instytutu Orientalistycznego na Uniwersytecie Lwowskim. Jeden z najwybitniejszych polskich poliglotów, władał co najmniej 60. językami. Autor pierwszego polskiego podręcznika sanskrytu.
Zmarł 11 stycznia 1927 r. w Józefowie koło Warszawy.
Odznaczony orderem Ponia Restituta 3 kl., pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.
PSB; „Monitor Polski” nr 255/1933; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939.