Andrzej Tadeusz Hałaciński

Urodził się 10 listopada 1891 r. w Skawinie. Syn Eustachego, introligatora, i Feliksy z Rogozińskich. Ukończył sześć klas II gimnazjum św. Jacka oraz Akademię Handlową w Krakowie (1913 r.). W latach 1908-1909 należał do ZWC, a od 1911 r. do „Sokoła” w Krakowie. W 1913 r. odbył obowiązkową służbę wojskową w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej 7 sierpnia 1914 r. objął dowództwo plut. 12 komp. strzeleckiej (potem: 1 komp. II baonu 5 pp LP). 9 października 1914 r. mianowany ppor. piech. Po okresie dowodzenia komp. w baonie uzupełniającym I Brygady (20 marca-15 sierpnia 1915) powrócił do służby liniowej. Służył w V baonie jako dowódca plut. (15 sierpnia 1915-20 maja 1916), adiutant baonu (20 maja-27 czerwca), dowódca plut. i komp. (27 czerwca 1916-1 września 1917). Wyróżnił się w czasie obrony „reduty Piłsudskiego” pod Kościuchnówką (4 lipca 1916). W czasie obrony Reduty Piłsudskiego (4.7.1916 r.) wraz ze swym plutonem odpierał wielokrotnie ataki rosyjskiej piechoty. Zawsze znajdował się wśród strzelców, podtrzymywał ich ducha i troszczył się o zaopatrzenie. Był współtwórcą pieśni „Pierwsza Brygada”. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany do Tyrolu. Stamtąd zbiegł do Warszawy i 1 marca 1918 r. wstąpił do POW, w której pracował w Kielcach i Radomiu. Od 1 listopada jako por. piech. był komendantem okręgu Radom-Sandomierz. Od 10 stycznia 1919 r. dowodził baonem zapasowym 24 pp w Radomiu, zaś od 20 marca okręgiem radomskim Milicji Ludowej. 1 czerwca objął dowództwo IV krakowskiego baonu etapowego, później był oficerem informacyjnym DOGen Warszawa. 15 marca 1920 r. mianowany kpt. piech., zaś 20 lipca – mjr. piech. Służył w 5 pp leg, od 26 lipca stał na czele trzybaonowej grupy. Od 3 października w Oddz. II Sztabu Generalnego. Od 1 lutego do 29 października 1921 r. kierował placówką zagraniczną Naczelnego Dowództwa w Berlinie, po czym przeszedł do rezerwy. Zweryfikowany jako mjr rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. Od listopada 1921 do stycznia 1923 r. pracował w Domu Handlowo-Eksportowym „Leopolia” sp. z o.o. w Warszawie. 30 stycznia 1923 r. powołany do służby w Straży Granicznej. Był komendantem wojewódzkim w Tarnopolu (23 lutego-1 maja 1923) i w Wilnie (1 maja-1 lipca 1923). Następnie (11 sierpnia-1 grudnia) pracował jako urzędnik kontraktowy w dziele rewizyjnym w Polskim Banku Krajowym. 23 marca 1925 r. powołany do służby czynnej w WP (jako mjr piech. z 1 lipca 1919), przebywał na przeszkoleniu w 5 pp leg. Od 1 sierpnia do 31 października uczestniczył w IV kursie doszkalającym oficerów sztabowych piechoty w Grupie, do grudnia był oficerem PW w 5 pp leg. Następnie dowódca i wykładowca Baonu Szkolnego Podoficerów OK nr III (grudzień 1925-lipiec 1926), po czym powrócił na poprzednie stanowisko. Od 25 czerwca 1927 r. komendant PW przy 23 DP. 1 stycznia 1929 r. awansował na ppłk. piech. 11 lutego oddany do dyspozycji samodz. wydz. wojskowego MSW, 31 maja 1930 r. przeszedł w stan spoczynku. Od 18 czerwca 1929 do 24 stycznia 1931 r. był prowizorycznym starostą powiatowym w Brzesku, a w latach 1932-1933 dyrektorem Reprezentacji Browaru Okocim w Częstochowie. Od stycznia 1934 r. pracował jako notariusz w Łucku, a od 22 czerwca 1939 r. w Stanisławowie. Członek Rady Notarialnej w Lublinie (maj 1935-maj 1936, maj 1938-lipiec 1939). Brał aktywny udział w pracach organizacji społecznych: był prezesem Zw. Oficerów Rezerwy, członkiem zarządu Zw. Legionistów Polskich, prezesem zarządu powiatowego Zw. Strzeleckiego. Zmobilizowany w 1939 r. do WP, sprawował funkcję komendanta placu w Kowlu. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy wywozowej nr 017/2 z 5-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl. i czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na płk. Żonaty (od 27 II 1919) z Zofią Świerczewską, miał z nią córkę Wandę (ur. 26 V 1920) oraz syna Przemysława (ur. 1922) i Bogumiła (ur. 14 IV 1934). Jest patronem ulicy w Skawinie, tablica poświęcona jego pamięci znajduje się w katedrze polowej WP w Warszawie.