Antoni Białoskórski

Urodził się 2 sierpnia 1893 r. w Kołomyi. Syn Jana i Marii.

Uczył się w rodzinnym mieście, maturę uzyskał w Tarnopolu.

Od 1912 r. członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo w 4 komp. I baonu 1 pp LP, skąd 6 września skierowano go na kurs Szkoły Podchorążych LP w Krakowie, który z powodu ewakuacji miasta został przerwany. Ponownie w okresie od lutego do maja 1915 r. kształcił się w Szkole Podchorążych LP. Następnie jako aspirant oficerski służył w 8 komp. 2 pp LP. 28 maja 1915 r. przeniesiony do 5 komp. 2 pp LP. Ranny w czerwcu pod Zadobrówką, przebywał w szpitalu w Czerniowcach. Potem powrócił do pułku.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym, pozostawał na etacie 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza, a potem w Szaldobos.

Uwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 24 pp, a potem w 55 pp. Urlopowany, powrócił do Kołomyi i podjął działalność w POW.

Od listopada 1918 r. uczestniczył w działalności konspiracyjnej skierowanej przeciwko Ukraińcom. W maju 1919 r., po zajęciu Kołomyi przez oddziały rumuńskie, dowodził oddziałem lotnym POW. Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie otrzymał przydział do 12 psp (potem: 54 pp) armii gen. J. Hallera. W jego składzie uczestniczył w wojnie z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., został pozostawiony w służbie czynnej. Co najmniej aż do 1935 r. był oficerem 54 pp. Przemianowany na oficera służby stałej (por. piech. z 1 lipca 1919 r.), z dniem 1 stycznia 1928 r. awansował na kpt. piech. Wiosną 1939 r. był komendantem powiatowym PW w Trembowli.

Dalsze jego losy są nieznane.