Antoni Borowski

Urodził się 2 stycznia 1904 r. w Kościanie. Syn Franciszka, robotnika, i Antoniny ze Zborowskich. Ukończył szkołę powszechną. Od 1 października 1917 r. pracował jako praktykant w magistracie m. Kościana. Po wybuchu powstania wielkopolskiego uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Kościanie. Na początku stycznia 1919 r. wstąpił do oddziału zapasowego kościańskiej powstańczej „Rezerwy Skautowej”. 11 stycznia wyruszył na front. Był najmłodszym wiekiem powstańcem Grupy „Leszno”. W marcu wcielony do tworzonego 6 pstrz wielkopolskich (potem: 60 pp). Służył w 12 komp. Brał udział w wojnie z bolszewikami. Z dniem 20 sierpnia 1921 r. w stopniu kpr. został zdemobilizowany. Podjął wówczas pracę w PKU w Kościanie. Od 10 maja 1922 r. pracował kolejno w bibliotece wojskowej DOK nr VII w Poznaniu, w cukrowni w Kościanie, jako sekretarz adwokata L. Walloniego w Kościanie, w ubezpieczeniach społecznych i od 1935 r. jako urzędnik w Urzędzie Stanu Cywilnego w gminie Kościan. 24 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w oddziale informacyjnym DOK nr VII. Uczestniczył m.in. w obronie Warszawy, podczas której został kontuzjowany. Po kapitulacji załogi (28 września) uniknął niewoli, po czym powrócił do Kościana. Od maja 1940 do września 1943 r. przebywał na przymusowych robotach w okolicach Berlina. W następstwie wypadku uznany za niezdolnego do pracy; powrócił do domu. Pracował dorywczo jako wagowy w kościańskiej cukrowni. Od 1945 r. współorganizator PPR w Kościanie oraz członek egzekutywy Komitetu Powiatowego PPR (15 lutego 1945-25 października 1948). Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Kościanie (0 kwietnia 1945-25 października 1948 jej przewodniczący) i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu. W latach 1949-1950 pracował w Spółdzielni Budownictwa Wiejskiego w Poznaniu (oddział Kościan), a następnie w Powiatowym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Kościanie oraz w Wojewódzkim Zw. Przedsiębiorstw Budowlanych w Zielonej Górze. W lipcu 1958 r. przeszedł na rentę. W 1972 r. mianowany ppor. rez. WP. Zmarł 20 grudnia 1983 r. i został pochowany na cmentarzu w Kościanie. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. Żonaty z Kazimierą Danielewiczówną, miał z nią córkę Krystynę (ur. 1931) oraz synów Adriana (ur. 1935) i Kajetana (ur. 1936).