Antoni Brzozowski

Urodził się 17 stycznia 1896 r. w Szeińcach pow. Latyczów. Syn Stanisława i Aleksandry z Baczyńskich. Ukończył gimnazjum Zrzeszenia Rodzicielskiego w Kijowie. W czasie I wojny światowej w 1915 r. powołany do armii rosyjskiej, uczył się w Kijowskiej Szkole Chorążych. Mianowany chor. piech., walczył na froncie jako dowódca plut. oraz komp. 18 lutego 1917 r. wstąpił do 1 psp w 1 DSP. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Awansował na ppor. piech. Po demobilizacji I Korpusu Polskiego w 1918 r. powrócił do kraju. Od 28 grudnia 1918 r. był żołnierzem 32 pp. W 1919 r. awansowany na por. piech., dowodził 2 komp. W sposób szczególny wyróżnił się podczas ataku na Prużanę (18 września 1920). Odznaczył się szczególnie 18 września 1920 r. w ataku na Prużanę. Nieprzyjaciel, po stratach poniesionych w odwrocie, zgromadził w rejonie Prużany znaczne siły, chcąc zatrzymać w swym posiadaniu ten ważny drogowy i kolejowy węzeł komunikacyjny. Gdy maszerująca w straży przedniej 8 kompania 32 pp została zaatakowana przez nieprzyjaciela i związała się z nim walka, dowodzący 2 kompanią por. Brzozowski, bez chwili zatrzymania uderzył na pozycję nieprzyjaciela i gwałtownym atakiem wyrzucił go z okopów. Pozycję te utrzymał mimo wściekłych ataków nieprzyjaciela, który przy pomocy samochodów pancernych atakował pozycje zajęte przez kompanię. Walka 2 kompanii umożliwiła innym pododdziałom pułku wykonanie manewru obejścia i w rezultacie zdobycie Prużany. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, do 1928 r. dowodził komp. 32 pp. W 1921 r. odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych w Warszawie. Mianowany 1 lipca 1925 r. kpt. piech., w latach 1928-1930 służył w 24 pp, a potem do 1932 r. w 3 baonie strzelców w Rembertowie. Następnie do 1935 r. dowódca komp. 51 pp. W tym też roku objął funkcję kierownika referatu organizacyjnego DOK nr I w Warszawie. Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.