Antoni Brzozowski

Urodził się 11 grudnia 1900 r. w Warszawie. Syn Stanisława i Stefanii z Bojarskich.
Ukończył sześć klas Szkoły Powszechnej im. S. Konarskiego w Warszawie. W okresie nauki działał w tajnej drużynie harcerskiej.
Następnie pracował zawodowo jako mechanik.
Od 1918 r. należał do POW w Warszawie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w tym mieście w listopadzie tego roku.
W 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP. W stopniu st. uł. pełnił służbę w 1 puł. W sposób szczególny wyróżnił się podczas bitwy pod Komarowem.
Dnia 31 sierpnia 1920 r., położone na północnym stoku wzgórza, znajdujące się 4 km na północ od Komarna, zajęły nasze oddziały, przygotowujące się do ataku na formującego swe szyki do dalszej akcji, stojącego na północnym stoku tej góry nieprzyjaciela. Prawie cała dywizja jazdy dopiero co kłusem przybyła na pole bitwy. W tym celu otrzymał pluton kulomiotów rozkaz przejęcia grzbietu góry i oskrzydlenia nieprzyjaciela. Starszy ułan Brzozowski zajął natychmiast ze swoim kulomiotem wskazaną pozycję. Nieprzyjaciel bardzo celnie ostrzeliwał pozycję obu kulomiotów. Z 3 ludzi w kulomiocie, jeden ułan był ranny i zabity jeden. Pozostał przy kulomiocie tylko starszy ułan Brzozowski. Widząc stojące w odległości 500 metrów tabory nieprzyjacielskie, mimo że sam pozostał przy kulomiocie, mimo trwającego ognia artylerii, pozostał na swoim stanowisku ostrzeliwując nieprzyjaciela, aż ten wycofał się na stanowiska dywizji.
Po wojnie 15 lutego 1922 r. został zdemobilizowany.
Podjął pracę w Centralnej Szkole Zbrojmistrzów w Warszawie.
Sportowiec, uprawiał wioślarstwo w Klubie Wioślarzy Warszawskich. W 1924 r. zdobył wicemistrzostwo Polski w czwórce ze sternikiem. W tej też konkurencji reprezentował Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. Uprawiał także żeglarstwo.
W Centralnej Szkole Zbrojmistrzów pracował do 1932 r. Następnie był szoferem w Warszawie.
Podczas II wojny światowej pracował w Fabryce Tektury Dachowej, Materiałów Izolacyjnych i Asfaltu.
Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Antoś”. Służył w strukturach kontrwywiadu – produkował skrytki na tajne materiały. Należał do grupy K. Leskiego, rozpracowującej obóz koncentracyjny na Majdanku i przygotowującej akcję uwolnienia więźniów.
Po wojnie mieszkał w Warszawie. Jako kierowca pracował w Ministerstwie Administracji Publicznej i Państwowych Przedsiębiorstwach Uzdrowiska Polskie.
Zmarł 19 sierpnia 1957 r. w Warszawie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
Zonaty z Leokadią Bojarską, miał z nią synów Andrzeja, Mariana, Macieja, Marcina i Jacka.