Antoni Budny

Urodził się 24 sierpnia 1893 r. w Dziedzicach. Syn Jana i Marianny z Łaponiów.
Ukończył czteroklasową szkołę ludową w Dziedzicach, po czym podjął pracę zawodową w tamtejszej Parowej Cegielni Włościańskiej.
Od 1910 r. członek „Sokoła” w Dziedzicach, a od 1913 r. jej Drużyny Polowej.
W czasie I wojny światowej 25 sierpnia 1914 r. w składzie drużyny wyjechał do Cieszyna, a następnie 21 września do Mszany Dolnej. Tam w stopniu szer. wszedł w skład 3 pp LP. Służył w oddziale sztabowym. Przeszedł całą kampanię wojenną pułku.
Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. pozostał w jego szeregach. Uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918), podczas którego dostał się do niewoli austriackiej. Początkowo internowany na terenie Węgier, następnie wcielony do armii austro-węgierskiej.
Uczestniczył w walkach na froncie włoskim nad rz. Piave, gdzie dostał się do niewoli włoskiej.
25 listopada przydzielony do oddziałów polskich tworzonych na terenie Włoch, a następnie przewieziony do Francji. Z Armią Polską gen. Józefa. Hallera w kwietniu 1919 r. powrócił do kraju.
Do lipca pełnił służbę w 4 psp. Następnie oddelegowany na Górny Śląsk, sprawował funkcję łącznika z oddziałami powstańczymi. W 1921 r. w stopniu plut. przeniesiony do rezerwy.
Mieszkał w Zabrzegu na Śląsku Cieszyńskim. Pracował jako pomocnik kotlarza w PKP w Dziedzicach.
Zmarł 26 lutego 1978 r. i został pochowany na cmentarzu w Zabrzegu.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.