Urodził się 6 lutego 1895 r. w Stefanówce na Podolu. Syn Kazimierza i Aleksandry z Worpuchowskich. Przed I wojną światową należał do Polskich Drużyn Strzeleckich. W czasie jej trwania wstąpił do POW. W 1916 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, służył w niej do 1918 r. Następnie wstąpił do polskiej 5 Dywizji Syberyjskiej. W jej składzie walczył z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji (10 stycznia 1920 r.) dostał się do niewoli. W 1921 r. powrócił do kraju. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919, co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w 30 pp, a w 1932 r. w Szkole Zbrojmistrzów. Awansowany 1 stycznia 1933 r. na kpt. uzbr., był kierownikiem referatu w Dep. Uzbrojenia MSWojsk. Wiosną 1939 r. zajmował stanowisko inspektora amunicji i przeciwgazowego szefostwa uzbrojenia OK nr III. Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie. Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował na mjr. Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego (Warszawa 2003); Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932, 1939; Monitor Polski nr 179/1931, 23/1934.