Antoni Falkiewicz

Urodził się 3 września 1901 r. we Lwowie. Syn Antoniego i Antoniny z Tarasowiczów. Brat Stanisława (zob.) i Tadeusza (zob.).

Uczeń VII klasy gimnazjum.

W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich i POW ps. „Młot”.

Od 2 listopada 1918 r. w stopniu szer. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka I (pododcinek Wulka).

Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Mianowany z dniem 1 lipca 1925 r. ppor. rez. lek., 1 stycznia 1935 r. awansował na por. rez. lek.

Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując doktorat (7 listopada 1925).

Pracował w II klinice chorób wewnętrznych pod kierunkiem prof. R. Renckiego. Po uzyskaniu doktoratu wyjechał na roczny staż do Wiednia. Po powrocie do 1935 r. pracował jako nauczyciel akademicki, diagnosta i naukowiec w klinice chorób wewnętrznych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Od 1935 r. zajmował stanowisko prymariusza oddziału wewnętrznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie.

Po kampanii 1939 r. pozostał we Lwowie. Był ordynatorem oddziału kardiologiczno-reumatologicznego, a następnie docentem katedry terapii szpitalnej. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i zajęciu Lwowa przez Niemców prowadził prywatną praktykę lekarską. W 1943 r. przeniósł się na Rzeszowszczyznę.

Po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną w 1944 r. powołany został do służby wojskowej w LWP. Mianowany ppłk. lek., został naczelnym internistą Dowództwa Okręgu Wojskowego Lublin-Warszawa. Jednocześnie prowadził wykłady na Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie. Uzyskał też habilitację (15 czerwca 1945).

Po wojnie zamieszkał we Wrocławiu. Od grudnia 1945 r. stał na czele kliniki chorób wewnętrznych Uniwersytetu i Politechniki przy ul. Pasteura 4. W 1946 r. mianowany prof. nadzwyczajnym, w tym też roku został kierownikiem II kliniki chorób wewnętrznych. W latach 1949–1950 sprawował funkcję dziekana Wydz. Lekarskiego, a po usamodzielnieniu się Akademii Medycznej (1950) – jej prorektorem ds. nauki. W latach 1954–1957 rektor tej uczelni. W 1961 r. mianowany prof. zwyczajnym, w latach 1951–1977 pełnił równolegle funkcję kierownika ośrodka naukowo-badawczego i konsultanta naukowego uzdrowiska Kudowa-Zdrój. W 1971 r. przeszedł na emeryturę.

Był współzałożycielem i przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego Polskiego Tow. Lekarskiego, przewodniczącym Oddziału Wrocławskiego i członkiem Zarządu Głównego Tow. Internistów Polskich, od 1955 r. członkiem zwyczajnym Międzynarodowego Tow. Internistów.

Otrzymał Naukową Nagrodę miasta Wrocławia.

Zmarł 2 września 1977 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl.

Żonaty, miał córkę Magdalenę (ur. 7 VII 1934) zamężną Bajer, dziennikarkę.

Jego pamięci poświęcono tablicę na budynku przy ul. Pasteura 4 we Wrocławiu, posiadał honorowe obywatelstwo Kudowy-Zdroju, doktorat honoris causa Akademii Medycznej we Wrocławiu i Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi.