Antoni Filip Burkot

Urodził się 25 maja 1871 r. w Warszawie. Syn Walentego, rzemieślnika.
Ukończył 4 klasy progimnazjum, po czym ze względu na chorobę ojca podjął praktykę w drukarni Gazety Handlowej.
W 1891 r. wstąpił do II Proletariatu. W grudniu był współorganizatorem pierwszego kółka oświatowego wśród drukarzy, pozostającego pod wpływem Zjednoczenia Robotniczego. Z jego inicjatywy na początku 1892 r. została założona w Warszawie nielegalna organizacja drukarzy, w której sprawował funkcję członka zarządu. W połowie maja aresztowany w trakcie drukowania odezwy, został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Zwolniony w grudniu za kaucją, na początku 1894 r. wyjechał do Paryża. Początkowo utrzymywał kontakty z działaczami SDKP, lecz już w listopadzie wstąpił do paryskiej sekcji Zw. Zagranicznego Socjalistów Polskich.
W styczniu 1897 r. wyjechał do Londynu, gdzie pracował zawodowo w drukarni W. Czertkowa, a od 1901 r. – Przedświtu. W 1902 r. przeniósł się do drukarni Żyzni i z nią w 1903 r. wyjechał do Genewy. Tam uczestniczył w działalności sekcji Oddziału Zagranicznego PPS.
Po wybuchu rewolucji w Rosji w 1905 r. przybył do Krakowa, a potem do Warszawy. W czerwcu zorganizował tajną drukarnię PPS w Łodzi. W 1907 r. powrócił do Warszawy i podjął pracę zawodową w „Drukarni Narodowej”.
Od stycznia 1908 r. był działaczem Polskiego Zw. Drukarzy, Olewaczy Czcionek i Pokrewnych Zawodów oraz członkiem komitetu redakcyjnego organu związkowego Wiadomości Graficzne. Uczestniczył też w pracach oświatowych Tow. Kultury Polskiej. W 1911 r. brał udział w reaktywowaniu rozbitego na skutek aresztowań Polskiego Zw. Drukarzy. – został redaktorem odpowiedzialnym Wiadomości Graficznych. W listopadzie w związku z podejrzeniem o udział w komitecie strajkowym drukarzy został na krótko aresztowany przez rosyjską policję.
W 1916 r. uczestniczył w tworzeniu nowego Zw. Drukarzy; został członkiem zarządu i redaktorem Wiadomości Graficznych. Z ramienia PPS wszedł w skład Rady Miejskiej m. Warszawy.
Po odzyskaniu niepodległości w latach 1918-1919 uczestniczył w pracach komisji rzeczoznawców Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej przy opracowywaniu ustaw o 8. godzinnym dniu pracy, kasach chorych i ubezpieczeniu.
Na zjeździe organizacyjnym (5-6 stycznia 1919) Zjednoczenia Polskich Zw. Zawodowych Drukarzy i Pokrewnych Zawodów został przewodniczącym zarządu. Był przewodniczącym wydz. wykonawczego, wiceprezesem zarządu (1928-1936) i prezesem Zw. Zawodowego Drukarzy i Pokrewnych Zawodów w Polsce. Równocześnie działał w PPS. Przez pewien czas pracował w drukarni Robotnika.
Działacz Stow. b. Więźniów Politycznych. Pracował też w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, gdzie przez wiele lat był członkiem Rady Nadzorczej i Sądu Polubownego.
Pracował zawodowo jako składacz ręczny w drukarni L. Bogusławskiego. Ze względu na stan zdrowia w 1939 r. zrezygnował z pracy.
Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie. W końcu 1939 r. jako przedstawiciel Zw. Zawodowego Drukarzy wszedł do Warszawskiej Rady Zawodowej PPS-WRN. W latach 1940-1944 pracował w komórce legalizacyjnej CKW PPS-WRN. Od 1942 r. był żołnierzem 4 komp. Milicji PPS-WRN na Żoliborzu. W czasie powstania warszawskiego pracował przy aprowizacji mieszkańców Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej.
Po upadku powstania zamieszkał we wsi Krężoły gm. Wodzisław.
Zmarł 3 lutego 1945 r. w Wodzisławiu. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym (?) Krzyżem Zasługi.
Opublikował: Łódzka drukarnia PPS w l. 1905-1907, „Niepodległość”, t. VIII/1933.
Żonaty z Zofią N. (zob.), działaczką socjalistyczną.