Antoni Fiumel

Urodził się 8 lipca 1895 r. w Stawropolu na Kaukazie. Syn Dymitra i Jadwigi ze Szpiganowiczów.

Ukończył gimnazjum w Stawropolu (1913) i rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Charkowie. Był prezesem Koła Medyków–polaków w Charkowie oraz członkiem zarządu Zw. Studentów–polaków.

Od 17 września 1918 r. służył w 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego na Kubaniu i w Odessie, z którą w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju. W 1922 r. otrzymał dyplom lekarski na Uniwersytecie Lwowskim.

Zweryfikowany jako por. lek. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. lek., co najmniej od 1923 do 1928 r. pełnił służbę w 2 Szpitalu Okręgowym w Lublinie. W latach 1928–1930 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na mjr. lek. dr., przeszedł wówczas do służby w Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa. W 1934 r. był p.o. jego kierownika. Z dniem 1 stycznia 1935 r. otrzymał stopień ppłk. lek. Został wówczas etatowym kierownikiem tego instytutu.

Jednocześnie szef sanitarny lotnictwa cywilnego i wojskowego.

Członek zarządu LOPP, PCK, redaktor „Polskiego Przeglądu Medyczno-Lotniczego”. Autor licznych prac specjalistycznych.

Podczas kampanii 1939 r. z instytutem ewakuowany w kierunku wschodnim. Po 17 września przeszedł do Rumunii, w listopadzie przedostał się do Francji. Po jej upadku w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Od lipca szef sekcji w Inspektoracie Polskich Sił Powietrznych. Od lutego 1944 do sierpnia 1945 r. szef służby zdrowia PSP.  Uzyskał stopień płk. lek.

Od 1947 r. lekarz w sanatorium w Eastbourn. Po jego likwidacji zamieszkał w Londynie, gdzie pracował jako lekarz rejonowy.

Wiceprezes Stow. Lotników Polskich.

Zmarł 8 maja 1964 r. i został pochowany na Cmentarzu Streatham Park w Londynie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, odznaką honorową PCK 2 i 3 kl., belgijskim Krzyżem Wojskowym.