Antoni Glanowski

Urodził się 20 lutego 1894 r. w Zawierciu. Syn Jana i Łucji z Kurdybielskich. Brat Jana Józefa (zob.) i Stanisława (zob.).

Od 1910 r. mieszkał w Krakowie. Uczył się w gimnazjum.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 12 komp. 3 pp LP. Podczas bitwy pod Kościuchnówką 5 lipca 1916 r. ciężko ranny dostał się do niewoli rosyjskiej w okolicach Wołczecka. Po rewolucji w Rosji (1917 r.) uwolniony. W marcu 1918 r. podjął służbę w II Korpusie Polskim na Ukrainie. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) na czele 20. legionistów przedostał się na Murmań i wszedł w skład organizowanego tam polskiego oddziału. Następnie odpłynął do Francji, gdzie wszedł w skład Armii Polskiej we Francji. Mianowany ppor. piech. ze starszeństwem z 1 maja 1918 r. Przebywał m.in. w obozie w Quintin. Dowodził 27 komp. 3 pułku instrukcyjnego. Od marca 1919 do marca 1920 r. dowodził I baonem tego pułku (potem: 15 psp, 149 pstrz i 49 pp). W maju 1919 r. z armią powrócił do kraju. Następnie był oficerem w Centrum Wyszkolenia Piechoty nr 1 w Ostrowi-Komorowie. Brał udział w walkach z bolszewikami. Awansowany na kpt. piech., w lipcu 1920 r. dowodził zorganizowaną przez siebie w Krzemieńcu samodzielną grupą bojową przy 18 DP. Następnie dowodził I baonem 49 pp. Lekko ranny podczas bitwy pod Brodami, leczył się w szpitalu we Lwowie.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 49 pp. Był p.o. komendanta kadry baonu zapasowego (1923) oraz p.o. dowódcy I baonu (1924). Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. piech., od 23 maja 1927 r. sprawował funkcję kwatermistrza 59 pp. Po 1928 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Pracował jako radca w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu. 4 września 1929 r. mianowany starostą powiatowym w Skałacie. W lipcu 1937 r. został komisarycznym burmistrzem miasta Jaworowa.

Członek Zw. Legionistów Polskich. Był członkiem zarządu oddziału we Lwowie, a od 8 stycznia 1936 r. jego prezesem. Działacz Obywatelskiego Komitetu Akcji na rzecz Funduszu Obrony Narodowej we Lwowie (od 5 października 1936 r.).

Podczas II wojny światowej aresztowany przez Sowietów, po czym zesłany do łagrów. Zapewne po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941 r.) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski został uwolniony. Ewakuowany na Bliski Wschód, ze względu na stan zdrowia w Palestynie nie pełnił czynnej służby wojskowej.

Po zakończeniu wojny przeszedł przez Polski Korpus Przysposobienia i Rozmieszczenia i w 1949 r. został zdemobilizowany. Ze względu na stan zdrowia nie podjął pracy, a jedynie pozostawał na zasiłku. osiedlił się w Derby w Wlk. Brytanii. W 1967 r. awansował na ppłk. piech.

Zmarł 5 kwietnia 1975 r. w Derby. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 21 V 1921) z Karoliną Wohlfeld, miał syna Zbigniewa Karola (13 XII 1923-29 XI 2002).