Urodził się 3 października 1892 r. w Rudce-Zaborowej (obecnie Rutki) koło Wizny. Syn Franciszka i Józefaty z Gardockich. Brat Antoniego (zob.).
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Należał do „Promienia”. Czlonek Zw. Strzeleckiego w Krakowie.
W czasie I wojny światowej od 5 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Łuba”. Służył w 2 komp. IV baonu 1 pp LP. Ranny 25 października pod Budami Michałowskimi i 8 grudnia. Leczył się w szpitalu zorganizowanym w Szkole Męskiej w Teplicach. Następnie w 3 sekcji I plut. 1 komp. IV baonu 5 pp LP. Uzyskał stopień sierż.
Jak pisał Roman Starzyński, Łuba był to jeden z tych cichych bohaterów walki o niepodległość, o których nie piszą kroniki historyczne, a jednak im właśnie zawdzięczamy naszą wolność. Łuba nigdy nie mówił o sobie. Nikt nie znał bliżej jego stosunków rodzinnych (…). Mógł wyjść na wojnę jako oficer, a wyszedł jako szeregowiec. Był już sierżantem, ale nie chciał opuścić swojej sekcji. Wszystkie najcięższe zadania, wszelkie najtrudniejsze patrole zawsze brał na siebie. Nigdy się na nic nie skarżył, zawsze był pogodny i zrównoważony. W plutonie miał wielki mir, wszyscy się liczyli z jego zdaniem. Znała go cała kompania, a ktokolwiek go znał, nie mógł go nie lubić. Toteż pamięć o nim długo jeszcze trwała w kompanii, która ani przedtem, ani potem nikogo tak nie żałowała jak Łuby.
Poległ 16 lipca 1915 r. pod Urzędowem. Pochowany w zbiorowej mogile legionistów w Urzędowie.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
J. Cisek, K. Stepan, Lista strat Legionów Polskich 1914-1918, Kraków 2006; K. Domański, Przeczucie, „Panteon Polski” nr 2/1924; W. Milewska, M. Zientara, Sztuka Legionów Polskich i jej twórcy 1914-1918, Kraków 1999; „Monitor Polski” nr 292/1933; R. Starzyński, Cztery lata w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914-1918, Warszawa 1937.
