Antoni Grudziński

Urodził się 17 listopada 1897 r. w Wilnie.

Studiował na politechnice w Petersburgu.

W czasie I wojny światowej od lipca 1918 r. w polskim dyonie ułanów na Kubaniu, z którym wszedł w skład 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Z dywizją w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju. Wyróżnił się podczas walk z Ukraińcami pod Jazłowcem.

Od listopada 1919 do kwietnia 1920 r. elew oficerskiej szkoły jazdy. Po jej ukończeniu mianowany ppor. kaw. (z dniem 1 czerwca 1919 r.). Jako dowódca plut. 14 puł walczył z bolszewikami. 1 września 1920 r. awansował na por. kaw.

Po wojnie do listopada 1926 r. w 14 puł. Sprawował funkcję m.in. dowódcy plut. 2 szw.i adiutanta pułku. Od 2 listopada 1926 r. stydiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów 31 października 1928 r. objął funkcję I oficera sztabu 2 DK. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na rtm. dypl. kaw., 24 kwietnia 1930 r. został p.o. szefa sztabu tej dywizji. 1 listopada  1932 r. przydzielony do Inspektoratu Armii we Lwowie. W listopadzie 1934 r. został dowódcą szw. 14 puł. Od stycznia 1935 r. w Oddz. III Sztabu Głównego. Awansowany 1 stycznia 1936 r.na mjr. dypl. kaw., wiosną 1939 r. był kierownikiem samodzielnego referatu operacyjnego w tym oddziale. W lipcu został zastępcą dowódcy 14 puł. Od końca sierpmia oficer odcinkowy Oddz. III sztabu Głównego

Podczas II wojny światowej od 1 września 1939 r. zajmował to stanowisko w sztabie Naczelnego Wodza. Razem z nim po agresji sowieckiej 18 września przeszedł do Rumunii, skąd przedostał się do Francji. Awansowany 3 maja 1940 r. na ppłk. dypl. kaw., był przydzielony do oddz. operacyjnego sztabu francuskiego XX korpusu. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii, od czerwca był zastępcą szefa Oddz. III sztabu NW. 30 czerwca 1941 r. objął dowództwo dyonu rozpoznawczego 1 Korpusu Polskiego w Szkocji, który 30 czerwca 1942 r. został przeformowany w 1 pułk rozpoznawczy. Dowodził nim do 13 lipca, po czym był zastępcą dowódcy 16 BPanc. W latach 1943-1944 oficer do zleceń szefa sztabu NW. Od marca do września 1944 r. oficer łącznikowy NW przy brytyjskim dowództwie 21 Grupy Armii. Od września 1944 r. zastępca dowódcy 10 BK Panc. Z nią walczył w Holandii i Niemczech. 1 stycznia 1945 r. awansował na płk. dypl. kaw. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 r. dowódca 10 BK Panc.

W czerwcu 1947 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Dowodził w nim 54 Grupą Brygadową.

Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. W okresie od 15 lipca 1957 do 8 grudnia 1974 r. prezes Koła Ułanów Jazłowieckich w Londynie. Z dniem 1 stycznia 1964 r. awansowany przez gen. Władysława Andersa na gen. bryg. Współpracował z Instytutem im. gen. Sikorskiego w Londynie. 27 maja 1978 r. mianowany zastępcą przewodniczącego w Wojskowej Komisji Orzekającej.

Członek Rady Narodowej RP (1973-1977). Należał do Klubu Kombatancko-Społecznego.

Zginął 1 grudnia 1981 r. w wypadku drogowym w Londynie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, srebrnym Krzyżem Zasługi, belgijskim Krzyżem Wojennym 1940 z palmą, brytyjskim orderem Imperium Brytyjskiego 4 kl., francuską Legią Honorową 5 kl. i Krzyżem Wojennym z palmą, pośmiertnie otrzymał order Polonia Restituta 3 kl.