Urodził się 27 maja 1874 r. w Wilnie. Syn Aleksandra i Walerii z Zasztowttów.
Po zdaniu matury studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym uniwersytetu w Petersburgu. W roku 1900 wstąpił do Seminarium Duchownego w Kownie. Około roku 1904 przyjął święcenia kapłańskie. Od 2 marca 1905 r. pełnił funkcję kapelana Wileńskiego Okręgu Wojskowego armii rosyjskiej.
Po wybuchu I wojny światowej od 29 września 1914 r. kapelan w 1 Armii. Uczestniczył w działaniach na Froncie Północno-Zachodnim, od sierpnia 1915 r. na Froncie Zachodnim. Od kwietnia 1916 do lipca 1917 r. w składzie Frontu Północnego, po czym do września na Froncie Południowo-Zachodnim. Po rewolucji lutowej 1917 r. na ziemiach zaboru rosyjskiego znajdujących się pod władzą Rządu Tymczasowego Rosji, z żołnierzy narodowości polskiej z armii rosyjskiej służących we Froncie Zachodnim i Froncie Północnym 24 lipca utworzono I Korpus Polski. Od 20 września pełnił funkcję kapelana 1 Pułku Ułanów Krechowieckich w tym Korpusie. Służył w nim do maja 1918 r.
Ks. Burzyński, kapelan 1 p.uł. Krechowieckich przez cały czas przebywania swego w pułku stanowił tą duchową ostoję pułku, która każdej formacji polskiej na terenie obcym najpierw, później wrogim nawet – była niezbędna. Wyróżniając się prócz cnót, związanych z jego powołaniem – nadzwyczajną dzielnością osobistą – brał ksiądz Burzyński osobisty udział we wszystkich walkach 1 p. ułanów Krechowieckich na terenie Rosji. Z narażeniem życia, w sferze faktycznego działania ognia nieprzyjacielskiego – ks. Burzyński osobistą odwagą zagrzewał pułk do walki, dając szczytny przykład szeregom i spełniając swoje obowiązki ojca duchownego względem rannych, nieraz nawet pod gradem kul nieprzyjacielskich. Osobiste zalety księdza Burzyńskiego – spokój i męstwo w walce, wysoce patriotyczne i szczere zajęcie się żołnierzem i oficerem w ogóle – w olbrzymim stopniu przyczyniły się do urobienia szeregów 1 p. ułanów Krechowieckich i postawienia go na tej wysokości, która ten pułk w I Wschodnim Korpusie wyróżniała.
Po demobilizacji I Korpusu przybył do Warszawy; 5 lipca został zaliczony do rezerwy duchowieństwa wojskowego.
W niepodległej Polsce od 19 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. 1 grudnia mianowany kapelanem Szpitala Ujazdowskiego, od 13 grudnia proboszczem Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od 1 marca 1919 r. dziekan Okręgu Generalnego Łódź. Zweryfikowany jako dziekan (pułkownik) z 1 czerwca 1919 r. sprawował funkcję szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi; od czerwca 1927 r. Okręgu Korpusu nr I w Warszawie. Jednocześnie (w 1925) członek Komisji Rewizyjnej i od roku 1928 Rady Administracyjno-Gospodarczej Kurii Polowej WP, sędzia Sądu Biskupiego WP. 30 czerwca 1933 r. przeszedł w stan spoczynku. Posiadał godność prałata domowego i tajnego szambelana Jego Świątobliwości. W sierpniu 1935 r. mianowany rektorem kościoła filialnego parafii Skolimów pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Konstancinie, gdzie dokończył budowę plebanii oraz odnowił kościół.
Po II wojnie światowej wyremontował dach kościoła. Zmarł 14 lutego 1950 r. w Konstancinie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.