Antoni Janik

Urodził się 14 czerwca 1892 r. w Wędryni na Śląsku Cieszyńskim. Syn Jana i Anny z Mitręgów.

Ukończył polskie gimnazjum w Cieszynie (1913 r.) oraz pedagogiczne kursy kwalifikacyjne (1914 r.).

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii austro-węgierskiej. Służył na froncie rosyjskim i włoskim. W 1916 r. ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy w Opawie. Pod koniec wojny w stopniu ppor. rez. piech. był dowódcą komp. 100 pp.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. W okresie plebiscytu organizował Tajną Organizację Wojskową w okolicy Piotrkowic, Marklowic i Zebrzydowic i nią kierował. Utworzył oddział dywersyjny, na czele którego przeciwstawiał się Czechom. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał w Rybniku. Pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w Jejkowicach. Od 1927 r. był kierownikiem Szkoły Powszechnej nr 1 w Rybniku.

Podczas II wojny światowej 1 września 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w niej w Tarnopolu (20 września), w obozie w Kozielszczyźnie (połowa października) i od listopada w Kozielsku.

Wywieziony z obozu na podstawie listy nr 035/3 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na por.

Żonaty z Hildegardą Peter, miał córkę Helenę oraz synów Antoniego, Stanisława Franciszka (29 I 1921–24 III 2005) i Tadeusza.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.