Antoni Januszajtis

Urodził się 28 marca 1898 r. w Częstochowie. Syn Konstantego, nauczyciela, oraz Marii ze Staszewskich. Wnuk powstańca 1863 r. Brat Mariana Józefa (zob.) i Wiesława (zob.).

Uczył się w szkole prowadzonej przez ojca w Częstochowie. Od jesieni 1911 r. należał do tajnej drużyny skautowej w Częstochowie.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 2 pp LP.

Od 1918 r. w Wojsku Polskim. W stopniu sierż. służył w szkole podoficerskiej w Warszawie. Brał udział w prawicowym zamachu stanu przeprowadzonym przez brata Mariana (noc z 4 na 5 stycznia 1919). Aresztowany po jego fiasku, w następstwie wyroku sądu DOGen Warszawa postępowanie skierowane przeciwko jego osobie zostało umożone. Służył w 36 pp. Mianowany ppor. piech., 1 sierpnia 1920 r. awansował na por. piech.

Służył w 84 pp. W 1924 r. pozostawał już w rezerwie.

W niepodległej Polsce osiadł w majątku Szyły koło Zbaraża, zaś w 1939 r. w Mołodecznie.

Podczas II wojny światowej po kampanii 1939 r. pozostawał na terenie okupacji sowieckiej. Brał udział w działalności konspiracyjnej. Aresztowany 13 lutego 1940 r., był więziony w Mińsku Litewskim. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) został ewakuowany z więzienia. Uczestniczył w tzw. marszu śmierci. Uratował się z egzekucji w uroczysku Cegielnia w okolicach Czerwieni. Później ponownie uczestniczył w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. Aresztowany w 1944 r. przez Sowietów, został zesłany do łagrów na Syberii. Uwolniony w 1957 r., powrócił do Polski. Wyjechał wówczas do Wlk. Brytanii.

Zamieszkał w Londynie.

Zmarł w 1959 r. i został pochowany na Cmentarzu Streatham w Londynie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty ze Stefanią Kochańską, miał córki Jadwigę zamężną Czaykowską, Elżbietę, Marię i syna Wojciecha.