Antoni Kazimierz Jaworski

Urodził się 17 stycznia 1890 r. we Lwowie.

Ukończył VI gimnazjum we Lwowie (1910 r.), po czym studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w armii austro-węgierskiej. W stopniu kadeta od lutego 1915 r. brał udział w walkach na froncie rosyjskim, gdzie w czerwcu pod Łuckiem dostał się do niewoli. Po rewolucji w Rosji w 1917 r. uwolniony.

Był działaczem Związków Wojskowych Polaków. 19 września 1918 r. wstąpił do oddziałów polskich na Syberii. Służył w 2 psp, dowodził baonem km. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji 5 Dywizji Syberyjskiej (10 stycznia 1920) uniknął niewoli i przedostał się do Krasnojarska. Tam organizował pomoc  dla b. jeńców, żołnierzy 5 Dywizji Syberyjskiej. W październiku udając niemieckiego jeńca rozpoczął podróż do kraju. Przez Rosję, Estonię i Niemcy 2 grudnia dotarł do Polski.

Po krótkim urlopie przyjęty do Wojska Polskiego. Wcielony do 40 pp, w 1921 r. służył w DOGen Lwów. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był oficerem sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej 5 DP. Co najmniej od 1924 r. ponownie w 40 pp. Awansowany 1 stycznia 1929 r. na mjr. piech., lipcu tego roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy baonu. Od października 1931 r. służył jako kwatermistrz w 54 pp, a od listopada 1933 r. był dowódcą baonu 13 pp. W lipcu 1935 r. oddany do dyspozycji dowódcy OK nr VI, 30 września został przeniesiony w stan spoczynku.

Należał do Związku Sybiraków, był komendantem Oddziału we Lwowa Koła b. Dywizji Syberyjskiej.

Zmarł 1 września 1936 r. we Lwowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.