Urodził się 13 stycznia 1897 r. w Tarnowie.
Pracował jako szofer.
W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Służył w IV plut. 2 szw. 2 puł LP. Uczestniczył w kampanii karpackiej i bukowińskiej. Ciężko ranny 13 czerwca 1915 r. podczas szarży pod Rokitną, dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w niej do 20 listopada 1917 r.
Następnie przedostał się do II Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli niemieckiej, z której potem zbiegł. 15 lipca wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Przydzielony na kurs wyszkolenia kawalerii w Mińsku Mazowieckim. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.
Służył w 5 puł. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. 10 stycznia 1919 r. skierowany na kurs telegraficzny do Warszawy. Mianowany 1 marca 1919 r. ppor. kaw., po jego ukończeniu został adiutantem 6 baonu telegraficznego. 15 grudnia przeniesiony do komp. zapasowej telegraficznej nr 6. Od 10 lipca do 20 sierpnia 1920 r. służył w ciężkiej komp. telegraficznej jazdy na froncie. Następnie w ciężkiej komp. telegraficznej nr 9. Od 14 marca 1921 r. w stopniu por. łączn. był adiutantem szefa GO gen. Władysława Jędrzejowskiego. Funkcję tę sprawował do jej rozwiązania.
Od 3 czerwca 1921 r. kształcił się w Szkole Pilotów w Bydgoszczy.
Zginął 27 czerwca 1922 r. na skutek wypadku podczas lotu szkolnego. Pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Bydgoszczy.
Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, Warszawa 1933; Lista strat Legionu Polskiego. Od 1 maja do 1 lipca 1915, Piotrków 1915; „Monitor Polski” 1933, nr 171; S. Rostworowski, Nie tylko Pierwsza Brygada t. 1, Warszawa 1993.