Urodził się 10 lipca 1895 r. w Zagórzu pod Dąbrową Górniczą. Syn Antoniego i Józefy ze Śniegockich.
Ukończył szkołę średnią w Będzinie (1914 r.). W okresie nauki szkolnej działacz skautowy, redagował pismo „Na Przełomie”.
Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a potem na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1928 r. uzyskał dyplom lekarski.
W czasie I wojny światowej od 1915 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Antoni Zagórski”. Uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie (31 października), po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.
Brał udział w walkach z Ukraińcami o Przemyśl, a później o Lwów. Następnie uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Po jej zakończeniu przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. lek.
Mieszkał w Poznaniu, gdzie był współzałożycielem Lekarskiego Pogotowia Ratunkowego im. Marszałka J. Piłsudskiego oraz wiceprezesem Legii Inwalidów WP im. gen. Sowińskiego.
Zmarł 17 października 1946 r. w Chodzieży.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i złotym Krzyżem Zasługi.
Żonaty (od 1928 r.) z Marią Stasiewską, miał syna Jana.
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest? t. 2, Warszawa 1939; „Monitor Polski” 1933, nr 258; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski rezerw 1934.